J.R.R. Tolkien - Yüzüklerin Efendisi - İki Kule

i K i KULE
70 AĞAÇSAKAL 71
den taşlı yüzüne yansıyordu. Eteğindeki ağaçlann sürgünleri, o sıcaklığa
ulaşmak istercesine sert ve dik olarak uzanmışlardı. Daha önce her
şeyin kırık dökük ve kurşuni göründüğü ormanda, artık zengin
kahverengi tonları ve parlatılmış deriden gibi duran ağaç kabuklarının
pürüzsüz, siyahi grileri panldıyordu. Ağaçlann gövdeleri, taze çimenler
gibi yumuşak yeşillerle kıpırdaşıyordu: Etraflarında ilkbaharın ilk
günlerini çağrıştıran bir hava vardı.
Taş duvarın yüzünde merdivene benzeyen bir şey göze çarpıyordu:
Belki de doğal bir oluşumdu, hava koşullarından ve taşların çatlamasından
oluşmuştu, çünkü kaba ve düzensizdi. Yukarılarda, hemen
hemen ormanın ağaçlarıyla bir seviyede, uçurumun dibinde bir kaya
çıkıntısı vardı. Burada biraz çimenden, kenardaki yabani otlardan ve
iki eğik dalı kalmış bir ağaç kütüğünden başka bir şey yetişmemişti:
Kütük, sabah güneşinde gözlerini kırpıştırarak orada duran eğri büğrü
yaşlı bir adam gibi duruyordu.
"Yukan çıkıyoruz!" dedi Merry neşeyle. "Bir nefes alıp, etrafa
bakma zamanı!"
Binbir zahmetle kayanın tepesine tırmandılar. Eğer bu merdiven
yapma bir merdiven idiyse, onlannkinden daha büyük ayaklar ve daha
uzun bacaklar için yapılmıştı. Tutsaklıklarında oluşan kesiklerin ve
yaraların ne harika biçimde iyileştiğine ve enerjilerinin nasıl geri
döndüğüne hayret edemeyecek kadar sabırsızdılar. Sonunda kaya tabakasının
kenarına, hemen hemen yaşlı kütüğün dibine vardılar; sonra
ayağa sıçrayıp derin derin nefes alarak ve doğuya bakarak sırtlarını
tepeye döndüler. Ormanın üç dört mil kadar içine girmiş olduklarını
gördüler: Ağaçlann tepeleri yamaçtan aşağıya, ovaya doğru iniyordu.
Orada, ormanın kıyısının yakınında, uzun sarmallar halinde kara bir
duman döne döne yükseliyor, dalgalanıyor ve onlara doğru sürükleniyordu.
"Rüzgâr dönmeye başladı," dedi Merry. "Tekrar doğuya dönüyor.
Burası serin."
"Evet," dedi Pippin; "korkanm bu sadece geçici bir aydınlık, yakında
her şey yeniden grilere bürünecek. Ne acı! Bu pejmürde yaşlı
orman güneş ışığında ne kadar değişik görünmüştü. Neredeyse burayı
sevecektim bile."
"Neredeyse Orman'ı sevecektiniz bile demek! Ne âlâ! Sizden beklenmeyecek
bir kibarlık," dedi garip bir ses. "Dönün de yüzlerinize
nazar eyleyeyim. Her ikinizi de nahoş bulacağım gibi bir his içersindeyim,
lâkin gelin aceleci olmayalım. Dönünüz!" Omuzlarına kocaman,
yamru yumru boğumlu birer el kondu; kibarca fakat direnemeden
döndürüldüler; sonra kocaman iki kol onlan havaya kaldırdı.
Kendilerini olabilecek en olağandışı yüze bakarken buldular. En en
azından on dört ayak yüksekliğinde, son derece kuvvetli, hemen
hemen hiç ensesi olmayan uzun kafalı, insana, hatta neredeyse trole
benzeyen bir surete bakıyorlardı. Yeşil ve kül rengi ağaç kabuğu gibi
bir şeylere mi bürünmüş yoksa bu onun derisi mi, pek anlaşılmıyordu.
En azından, gövdesinden kısa bir mesafe sonra kollan buruşuk değildi,
kahverengi pürüzsüz bir deriyle kaplıydı. Her iki kocaman ayağının
yedişer parmağı vardı. Uzun çehresinin alt kısmı yerleri süpüren kül
rengi, hemen hemen kökler gibi incecik, uçlan ince ve yosunum-su,
orman gibi bir sakalla kaplıydı. Fakat o an için hobbitler gözlerinden
başka bir şeye pek dikkat edemiyordu. Bu derin gözler şimdi onlan,
yavaş yavaş ve ağırbaşlılıkla, sanki delip geçerek inceliyordu. Gözler
yeşil ışıklarla alacalanmış kahverengiydi. Daha sonralan Pippin sık sık
onlarla ilk karşılaştığında hissettiklerini anlatmaya çalışacaktı.
"Sanki gözlerin gerisinde asırlann hatırası; uzun, yavaş ve sabit
bir düşünce ile dolu muazzam bir kuyu varmış gibi görünüyordu; ama
yüzeyi şimdiki zaman ile pınldıyordu: Tıpkı çok ulu bir ağacın dış
yapraklannda veya çok derin bir gölün dalgacıklan üzerinde titreşen
güneş gibi. Bilemiyorum ama sanki toprakta yetişen bir şey... uyuyan bir
şey de diyebilirsiniz ya da kendisini kök ucuyla yaprak ucu, derin
toprak ile gökyüzü arasında gibi hisseden bir şey aniden uyanmış, size
de sonsuz yıllar boyunca kendi iç işlerine baktığı yavaş ihtimam ile
bakıyor."
"Hram, Hum," diye mırıldandı ses; tahtadan yapılmış, çok derin
sesli, nefesli bir çalgımnki gibi derin bir ses, "Hakikaten çok acayip!
Aceleye lüzum yok, benim düsturum budur. Şayet sadanızı duymadan
size tesadüf etseydim -sadanızdan hoşlandım: latif, cüzî sesler; ne
olduğunu tam bilemediğim bir şeyleri hatırlattılar bana- evet, şayet
sadanızı duymadan tesadüf etseydim size, minik orklar zanneder,
ayaklanırım altında çiğner geçerdim üzerinizden; neden sonra fark
^ederdim yaptığım hatayı. Çok acayipsiniz, filhakika. Kök ve filiz, çok
acayip!"
Pippin hâlâ şaşkınlık içinde olduğu halde artık korkmuyordu. O