J.R.R. Tolkien - Yüzüklerin Efendisi - İki Kule

118
i K i KULE
olduğunuzu öğrendim. Geçen günlerin zayıflatmak yerine şifa
verdiği o toprakların yaşlandırmayan zamanında gezindim. Sıhhat
buldum ve beyazlara büründürdüler beni. Öğüt verdim, öğüt aldım.
Oradan bilinmedik yollardan geldim ve bazılarınıza haberler getirdim.
Afagorn'a şunu söylemem söylendi:
Nerede şimdi Dûnedain, Elessar, Elessar?
Soydaşların neden uzaklardalar?
Kaybolanın onaya çıkma vakti y akın,
Vakti geldi Gri Dostların Kuzey'den oraya varmasının,
Ama karanlık senin yolun, kısmetine düşen bu
Ölüler kolluyor Deniz 'e çıkan yolu.
Legolas'a da şu sözleri yolladı Hanım:
Legolas Yeşilyaprak, uzun süre yaşadın yaprakların
altında keyfince. Ama Deniz'den sakın! Martının
çığlığım duyarsan bir gün kıyıda. Gönlün dinlenemez
bir daha ormanlarda."
Gandalf susarak gözlerini kapattı.
"Yani bana hiç mesaj yollamadı mı?" dedi Gimli ve başını önüne
eğdi.
"Hanım'ın sözleri karanlıktır," dedi Legolas,. "ve alanlara çok az
şey ifade eder."
"Bu teselli vermiyor," dedi Gimli.
"Ne o halde?" dedi Legolas. "ölümün hakkında sana da her şeyi
söylemesini mi isterdin?"
"Evet, söyleyecek başka şeyi yoksa."
"Ne o?" dedi Gandalf gözlerini açarak. "Evet, onun sözlerinin ne
anlama geldiğini tahmin edebiliyorum. Özür dilerim Gimli! Mesajları
bir kez daha aklımdan geçiriyordum da. Ama elbette sana da sözler
yolladı, üstelik ne karanlık ne de hüzünlü bunlar.
'"Gloin oğlu Gimli'ye,' dedi, 'Hanım'ının selamlarını söyle. Saç tutamının
taşıyıcısı, nereye giderseniz gidin düşüncelerim sizinle olacaktır.
Lâkin baltanızı doğru ağaca indirmeye özen gösterin! 1 "
"Ne kutlu bir saatte döndün bize Gandalf," diye bağırdı cüce, garip
cüce dilinde yüksek sesle şarkı söylerken zıplayıp hoplayarak.
AK S Ü V A R i
119
"Haydi, haydi!" diye bağırdı baltasını sallayarak. "Artık Gandalf
in kellesi kutsal olduğuna göre, yarmak için başka bir baş bulalım!"
"Onu bulmak için çok uzaklara bakman gerekmeyecek," dedi
Gandalf oturduğu yerden kalkarak. "Haydi! Ayn düşmüş dostların
kavuşmasına ayrılan zamanın tümünü harcadık. Artık acele etmek gerek."
Yeniden eski, pejmürde pelerinine sarındı ve önden ilerledi. Onu
izleyerek çabucak yüksek kaya çıkıntısından indiler ve tekrar orman
içinden, Entsuyu kıyısı boyunca geriye yollandılar. Fangorn'un kıyısının
gerisindeki çimenler üzerinde yeniden duruncaya kadar başka bir şey
konuşmadılar. Ortalıkta atlarının izi yoktu.
"Geri dönmemişler," dedi Legolas. "Yorucu bir yürüyüş olacak!"
"Ben yürümem. Zaman daralıyor," dedi Gandalf. Sonra başını kaldırarak
uzun bir ıslık çaldı. Ses o kadar net ve o kadar kulak deliciydi
ki, diğerleri, o sakallı, ihtiyar dudaklardan böyle bir sesin çıkmasını
duymaktan hayret'fçinde kaldılar. Üç kez ıslık çaldı; sonra uzaktan,
belli belirsiz, doğu rüzgârı altındaki ovalardan bir atın kişneme sesinin
geldiğini duyar gibi oldular. Merak içinde beklediler. Çok geçmeden
atların ayak sesleri geldi, ilk önceleri sadece çimenler üzerine
uzanmış olan Aragorn'a toprağın hafifçe titreşmesi gibi geldi sesler,
daha sonra gitgide yükselerek ve hızlı bir atış olarak belirginleştiler.
"Bir attan fazla geliyor," dedi Aragorn.
"Elbette," dedi Gandalf. "Hepimiz bir ata fazla geliriz."
"Üç tane var," dedi Legolas ovaya doğru bakarak. "Bakın nasıl da
koşuyorlar! işte Külteri ve dostum Tiz de onun yanında! Ama önden
şeyhten bir başkası var: Çok iri bir at. Daha önce benzerini hiç görmemiştim."
"Bir daha göremezsin de," dedi Gandalf. "Bu Gölgeyele. Yılkının
başıdır, atların efendisi; Rohan Kralı Theoden bile daha iyisini görmemiştir.
Nasıl da kurşun gibi parlıyor, hızlı bir nehir gibi aksamadan
koşuyor! Benim için geldi: Ak Süvari'nin atı. Savaş'a birlikte gidiyoruz."
Yaşlı arif daha konuşurken, iri at koca adımlarla yamaçtan yukarı
çıktı; hayvanın tüyleri panldıyor, yelesi atın hızının yarattığı yel ile
dalgalanıyordu. Diğer ikisi artık iyice geriden izliyordu onu. Gölgeyele
Gandalf ı göçür görmez yavaşlayarak yüksek sesle kişnedi; sonra
hafif bir tırısla ona-yaklaştı, mağrur başını eğerek koca burnunu yaşlı