J.R.R. Tolkien - Yüzüklerin Efendisi - İki Kule

144 iKi KULE
çek olursan bir gün, o zaman onun tüm hanımlar içinde en zarifi olduğunu
kabulleneceksin, yoksa dostluğumuz biter."
"Öyle olsun!" dedi Gömer. "Fakat o zamana kadar beni hoş gör ve
bunun bir göstergesi olarak da benim atıma bin. Gandalf Yurt'un Hükümdarı
ile başta olacak; ama atım Ateşayak ikimizi de yüklenir, eğer
istersen."
"Sana gerçekten teşekkür ederim," dedi Gimli çok memnun olarak.
"Seve seve gelirim seninle, eğer arkadaşım Legolas da bizim yanımızda
sürerse atını."
"Dediğin gibi olacak," dedi korner. "Legolas solumda, Aragorn da
sağımda; kimse cesaret edemeyecek önümüze çıkmaya!"
"Gölgeyele nerede?" dedi Gandalf.
"Otlakta keyfince koşuyor," diye cevap verdiler. "Hiç kimsenin
kendisini ellemesine izin vermiyor, işte orada derenin sığlığında, söğütler
arasında bir gölge gibi koşuyor."
Gandalf ıslık çalarak atın adını yüksek sesle söyledi; hayvan uzakta
başını sallayarak kişnedi ve dönerek bir ok gibi sahibine geldi.
"Eğer Batı Yeli gözle görünür bir bedene bürünecek olsaydı, aynı
böyle görünürdü," dedi korner koca at koşup arifin önünde dururken.
"Armağan kendiliğinden verilmiş zaten görünüşe göre," dedi Th6-
oden. "Ama duyun hepiniz! Burada, konuğum Gandalf in soyumuz devam
ettiği sürece en bilge danışman, gezginler arasında en hoş karşılanacak
kişi, Yurt'un beylerinden biri, Eorloğullan'nın bir komutanı olduğunu
duyuruyorum; atların prensi Gölgeyele'yi de ona veriyorum."
"Sana teşekkür ederim Th6oden Kral," dedi Gandalf. Sonra aniden
gri pelerinini geriye aüp şapkasını kenara savurdu ve atın sırtına sıçradı.
Ne miğfer, ne de zırh giyiyordu. Kar gibi saçları rüzgârda özgürce
dalgalanıyor, beyaz giysileri güneş altında göz kamaştırıyordu.
"Ak Süvari'ye iyi bakın!" diye haykırdı Aragorn ve herkes onun
sözünü dinledi.
"Kralımız ile Ak Süvari!" diye bağırdılar. "Seri Eorloğullan!"
Borular öttü. Atlar gerildi ve kişnedi. Mızraklar, kalkanlar üzerinde
takırdadı. Derken kral elini kaldırdı ve ani bir rüzgârın patlak vermesi
gibi Rohan'ın son ordusu, yıldırım misali Batı'ya doğru sürdü atlarını.
Düzlüğün çok ilersinde Eowyn, mızraklarının parıltısını görüyordu,
kıpırdamadan, tek başına sessiz konağın kapılan önünde dururken.
BÖLÜM VII
MİĞFER DİBl
Onlar Edoras'tan ayrılırken güneş Batı'ya yönelmeye başlamıştı bile;
ışığı dalga dalga uzanan bütün Rohan çayırlarını altın rengine çevirip
tam gözlerine geliyordu. Ak Dağlar'ın eteklerindeki tepelerde kuzeybatıya
doğru uzanan, üzerinden çok gelinip gidilmiş bir yol vardı; onlar
da bu yeşil topraklarda bir alçalan bir yükselen, minik ama hızlı
nehirleri üzerinde bir sürü sığlık olan bu yolu takip ettiler, ileride
uzaklarda, sağlarında Dumanlı Dağlar yükseliyordu; onlar ilerledikçe
gitgide daha kararıyor, daha yükseliyorlardı. Güneş yavaş yavaş battı
önlerinde. Ardından akşam geldi.
Ordu yoluna devam etti. Onlan yönlendiren zorunluluktu. Geç
varmaktan korktukları için ellerinden geldiğince hızla sürdüler atlarını;
çok nadiren durdular. Hızlı ve dayanıklıydı Rohan'ın küheylanlan, ama
aşılacak mesafe de çok uzundu. Kuş uçuşu kırk fersah kadar tutardı
Edoras'tan, kralın adamlarının Saruman'ın ordularını oyalamayı
başardığını umdukları Isen'in ırmak geçitlerine.
Gece onlan sarmaladı. Sonunda konaklamak için durdular. Yaklaşık
beş saattir at sürüyorlardı ve batıdaki çayırlarda epey ilerlemişlerdi, yine
de yolculuklarının yansından fazlası önlerindeydi hâlâ. Büyük bir
halka halinde, yıldızlı gök ve yükselmekte olan ay altında geçici
ordugâhlannı kurdular. Hiç ateş yakmadılar çünkü olayların nasıl
geliştiğinden emin değillerdi; ama etraflanna halka halinde atlı gözcüler
diktiler; aynca öncüler ileriye giderek arazinin kıvnmlanndan
gölgeler gibi geçti. Yavaş ilerleyen gece, hiçbir haber getirmeden ve
hiçbir tehlike işareti göstermeden geçti. Tan vakti borular çaldı, bir
saat içinde yola koyuldular.
Tepelerinde henüz bulut yoktu ama savaşın ağırlığı havada hissediliyordu;
yılın o mevsimi için hava sıcaktı. Doğan puslu güneşin ar-