Ahmet İnam - Zirvelerin Aynası

www.isaretatesi.com
yaşamaz. Bedeniyle, duygularıyla, zihniyle ve çevresiyle bir
bütündür insan.
“Şu ânı yaşıyorum,” ifadesiyle dile getirilen bilinç
durumunu ele alalım örneğin. Ânı yaşamam (söz gelimi,
pencereden bulutu görmem) yalnızca bilincimin bir başarısı
olamaz. Beden destekli bir yaşantı içindeyim çünkü; bedenim
kendi zamanı içinde, yaşadıklarımın arka planındadır. “Ağrı”
ya da “haz” sırasında beden bilincime müdahale eder; kendi
zamanıyla yapar bunu. Bedende olup bitenler bilince taşınır.
Beden kendi işleyişini, zamanını bilincime dayatır.
Duygularım da karışır işin içine. Sevinçliyimdir mesela, ya da
üzgün. Duygularımın zamanı bilinç zamanına yansır. Bilincim
kendine yönelmiş bile olsa, odaklandığım yaşantının
çevresinde farklı bir zaman vardır. Örneğin düşünürken,
iskeleye yanaşan vapuru farkedebilirim. Bilincimin zamanına,
bedenimin, duygularımın, çevremin zamanı karışır.
Beden-çevre bütünlüğünün yaşadığı, “biyolojik zaman”
diye de adlandırılan zaman, beni örneğin her sabah belli bir
saatte uykudan uyandırabilir. Geçmişte yaşadıklarımın izleri
bedenimde, duygularımda, düşüncelerimde ve çevremde
(dörtlü bütünlük içerisinde) bulunur. Bunların ayırdında
olmayabilirim. Yaşanmış olanların izleri, dörtlü bütünlük
içerisinde ben şu ânı yaşarken kendini gösterir. Yaşananlar bir
anlamıyla asla yitmez, izler bırakır; bilincin zamanına
ulaşanlar belli dönüşümlerle, bozulmalarla da olsa anımsanır.
Beden, duygu ve çevre anımsar, bilinç uygunsa bilince de
anımsatır. Hegel, Schopenhauer, Freud ve ardıllarından bize
137