Ahmet İnam - Zirvelerin Aynası

www.isaretatesi.com
sanan insanlarla doludur! Gene de ölüm kaygısının kültürel
olduğunu, öğretildiğini düşünüyorum; bilincin doğal
yapısından, “genlerden gelen” bir kaygı değildir çünkü. Ölüm
yaşamın içindedir hep; ölüm yaşama dâhildir, yaşam da
ölüme. Ölümü, yaşamın doğal bir sonu, hatta benim burada
savunmaya kalkıştığım gibi başlangıcı sayan bir bakış, ölüme
en doğru nasıl yaklaşabileceğimize ipucu olabilir belki.
Elbette itirazlar olacaktır burada, hem de pek çok. Ölüm
kaygısı ortadan kaldırılabilir mi? Ölüm acısı? Sevdiklerimizin
ölümüyle nasıl uzlaşacağız? Bir gün, hatta her an kendimizin
de ölebileceği gerçeğinin dayanılmaz ağırlığını, ölüm
güzellemeleriyle nasıl hafifletebiliriz? Ama ölüm kaygısı
olmasın demiyorum ki ben! Acı hep var, olacak, olmalıdır da.
Doğumun sancısız olduğunu kim söylüyor? Doğmaya doğru
gidiyoruz. Yaşamak doğuma yatmaktır, doğuma gitmek.
Kaygıları göz ardı edip, varlığımızın derinlerinden gelen
iniltilere kulak tıkamak olmamalı yaşam tavrımız. Güzel ve
sorumlu yaşamak, düş kırıklıklarının, kayıpların, felaketlerin,
yoksullukların, yoksunlukların zenginliğiyle yaşamaktır.
Onlarla yüzleşme yürekliliğini göstermek ve bir gün
doğacağımız gerçeğiyle yaşamayı seçmek, durmadan kaçarak,
sakınarak, “sıvışarak” yaşamaktan daha iyi değil midir?
Evet, en uç noktada, doğumdur ölüm. Doğuma hazırlık,
bir “imaj” yaratma hazırlığı değildir ama. İmaj, doğumda
işlemez. Doğumu imaj kurtarmaz. Doğuma cila vurulamaz. 20
Doğum, adildir: Herkese gelir. Dünyaya kattığımız dünyanın
20
Bir ontolojik yapısı vardır doğumun, buna cila vurulamaz!
173