Ahmet İnam - Zirvelerin Aynası

www.isaretatesi.com
Sokrates’in daimon’una benzeyen bir zaman sesi belirir
sıkıntımda: Sıkıntı yalnızca bir duygu değildir; içinde
düşüncelerim de yoğrulur; farkındalığım beni yoruma
götürür. Yorum, harekete geçirir; halimi eleştirir ya da dile
getiririm (örneğin, edebiyat ya da sanat yoluyla!). Eylem ya da
üretim, zaman sesini dinlemenin sonucunda ortaya çıkar. Ama
belki bunların hiçbirini yapmayıp salt anlıyorumdur.
“Anladım ki ben bu haldeymişim,” derim. Kendimi zamana
emanet edebildiğim için, zaman konuşmuş, ben de
duymuşumdur. Elbette dinleme düş kırıklığıyla, başarısızlıkla
sonuçlanabilir. Zamanın sesi, belli algoritmalarla, akış
çizelgeleriyle dinlenemez. Kendinizi zamana emanet edersiniz,
halden bir ses ya gelir ya gelmez. Gelse de bunun anlamayla
ve dönüşümle bitip bitmeyeceğini bilemezsiniz.
Benzer örnekler, diğer zaman alanları (durum, ortalık,
dünya) için de verilebilir. Bir masada arkadaşınızla
konuştuğunuz bir durumu düşünün. Bu durum düz ya da
sürüklenmiş zamanlarda yaşanabilir. Dinleme tutumu içinde
olduğunuzda, durumu algılayışınız, yaşayışınız değişmeye
başlar. Fiziksel olarak değişen bir şey yoktur belki ortada, ama
masanın, konuşmanın, arkadaşınızın anlamı dönüşmeye
başlar. Durum, yaratılan bir durum olmuştur artık. Durumu
duyuyor, düz zamanda farketmediğinizi farkediyorsunuzdur.
(Arkadaşınızın aynı ya da benzer durumu yaşayıp yaşamadığı,
sizin yaşayışınızdan bir anlamda bağımsızdır. O da zamanı
dinliyorsa, bu, durumdaki sesi değiştirebilir!) Böyle bir durum,
yaratılmış durumdur; yalnızca bizzat yaşayanların
farkedebileceği, zaman kulakları açık olduğu takdirde
146