MEHMET_SEVKET_EYGi_MAKALELERi_2005

12. Devletin ve siyasî sistemin iki ana temeli şudur: Birincisi: Evrensel insan haklarına bağlı
ve saygılı olmak. İkincisi: Millî kimliğe, kültüre ve kişiliğe bağlı ve saygılı olmak. Bu iki
ilkenin hâkim olmadığı bir sistem sağlıklı ve millî değildir.
13. Demokrasilerde, vatandaşlar fikirlerinden, inançlarından, dinlerinden, görüşlerinden,
tenkitlerinden dolayı cezalandırılamaz, hapse atılamaz. Bu hürriyet ancak âdil kanunlarla
sınırlandırılabilir.
14. Hiçbir sağlıklı demokratik rejimde, vatandaşların büyük bir kısmı, fikir ve inançlarından
dolayı iç-düşman, tehlike, tehdit olarak görülemez ve kendilerine ikinci sınıf vatandaş,
sömürge yerlisi muamelesi yapılamaz.
15. Demokrasi bir din gibi, mutlak bir değer olarak algılanamaz. O bir sistemdir.
Zamanımızda yaygındır. Ortaçağlarda da krallığın ilâhî hukuka dayandığı inancı gibi bir
inançtır.
16. Hiçbir dindar vatandaş, demokrasiye din gibi inanmaya zorlanamaz.
17. Hukukun üstünlüğünü ana ilke olarak kabul etmiş her gerçek demokraside en temel ve
birinci değer din, inanç, fikir, vicdan, görüş hürriyetidir. Bunun üzerinde bir değer olamaz.
18. Demokrasinin beşiği olan İngiltere de lâiklik yoktur. Orada hükümdar (devlet reisi) aynı
zamanda resmî Kilise nin başıdır. Büyük Britanya daki bütün lise ve kolejlerde, sabahleyin
derslere başlamadan önce öğrenciler okulun şapelinde (kilisesinde) toplanırlar, âyin yaparlar,
ibadet ederler. Müslüman öğrencilerin çoğunlukta olduğu okullarda kiliselerde namaz kılınır,
Kur ân okunur (Kilise putları ve tasvirleri bu esnada örtülür.) Buna katılmak istemeyenlerin
velilerinden yazılı kağıt getirmeleri gerekir. Büyük Britanya okullarındaki bu gelenek 1944
ten beri sürmektedir. Söylemeye hacet yoktur ki, bütün İngiltere okullarında, ilkokuldan
liseye kadar, kendisi ve ailesi isteyen her kız öğrenci başını örtebilir.
19. Bir ülkede devletin, Millet Meclisi nin, demokrasinin, hukukun, halk iradesinin üzerinde
bir güç varsa, o gücün mahiyeti bilinmiyorsa, o güç hiçbir şekilde denetime tâbi değilse orada
gerçek demokrasi olduğu iddia edilemez.
20. Bir ülkenin iki devleti olamaz. Devlet tektir, müşâreket kabul etmez. İki devletli sistemler,
birer ucubedir.
21. Yargının bağımsızlığı tek başına bir şey ifade etmez. Asıl olan yargının âdil olmasıdır. Bir
yerde âdil yargı yoksa, oradaki yargı bağımsızlığı kuru sözden ibarettir.
22. Normal ve yerine oturmuş sistemlerde dört büyük kuvvet vardır. Yasama, yürütme, yargı
ve medya. Türkiye gibi henüz oturmamış, dengesini bulmamış sistemlerde medya dördüncü
değil, birinci güçtür. Türkiye nin medyası sağlıklı, millî değilse, bu ülkede demokrasi de
olmaz, huzur da olmaz, sosyal barış ve millî mutabakat da olmaz.
23. Bir ülkedeki büyük medya tekelleşir, kartelleşir, egemen azınlıkların, çetelerin idaresi
altına girerse ve millî kimliğe, temel insan haklarına ve hürriyetlerine engel teşkil ederse
orada gerçek demokrasi, sağlıklı bir düzen yok demektir.
24. Bir siyasî parti, seçimlerde yüzde doksan oy alsa bile, şayet ülkenin en güçlü gazete, dergi
ve televizyonları tarafından desteklenmiyorsa gerçek iktidar olamaz.
25. Dünya üzerinde çeşit çeşit demokrasi bulunmaktadır. Bunların bir kısmı gerçek
demokrasi, bir kısmı ise muz demokrasisi, ananas demokrasisi, yalancı ve düzmece
demokrasidir. Üçüncü Dünya ülkelerindeki demokrasiler bu ikinci sınıfa dahildir.
26. Din, inanç, fikir, vicdan hürriyeti evrensel bir değerdir. Bu hürriyetin olmadığı bir yerde
gerçek lâiklik de olamaz.
27. Dünyada, anayasalarında lâiklik ilkesi bulunan iki ciddî, medenî, ileri, hukukun
üstünlüğünü tanımış ülke vardır: Fransa ve Portekiz. Bu iki ülkede de, din, inanç, fikir ve
- 123 -