MEHMET_SEVKET_EYGi_MAKALELERi_2005

Buzağılı ofiste yedi kişi konuşuyor. Suratsız herifler bunlar. Üzerlerinden nursuzluk akıyor.
Bugünkü gündemin en önemli konusu Kocaeli yarımadasının İstanbul a yakın kısmının Şile
ye kadar yapılaşmaya ve yerleşime açılması. Bu işte 100 milyarlarca dolar var. Ormanlar,
çalılıklar, tarlalar, dağlar, vadiler açılacak, Altın Buzağı Teşkilatının üyeleri bir voli
vuracaklar, bir voli vuracaklar ki, sormayın. Anlatırken gözlerinde şeytanî ışıltılar zuhur
ediyor, yüz hatları gerginleşiyor. Yâranlar şimdiden o bölgede ucuz arazi kapmaya
başlamışlar. Şakası yok bu işin, büyük kalkınma olacak. Türkiye nin yarı nüfusu buraya
taşınacak. Doğu ve Güneydoğu Anadolu büsbütün boşalacak. Peki bu boşalan bölgeler ne
olacak Oraya yerleşecek elbette bir nüfus bulunur. Zaten Ermeniler, "Doğu Anadolu ve
Trabzon dan Kilikya ya (Adana) olan bölge bizimdir" demiyorlar mı .. Altın Buzağı Teşkilatı
kodamanları, ağızlarından vurgun iştihasının akıttığı salyalarla konuşurken, herbirinin
omuzlarındaki Kirâmen Kâtibîn melekleri yazıyor. Hayır defterlerine mi yazıyor, şer
defterlerine mi Evet beyler yazılıyor, yazılıyor. Toplantınız gizli sanmayın sakın.
Konuştuklarınızı yazan kâtipler var. Kilise açtırıyorsunuz, onlar yazıyor. Voli vuruyorsunuz
onlar yazıyor, ihalelere fesat karıştırıyorsunuz onlar yazıyor. Malı götürüyorsunuz onlar
yazıyor. Velhasıl bütün hıyanet ve habasetlerinizi yazıyor. Yazılmadık hiçbir şey
bırakmıyorlar. İleride sol tarafınızdan verilecek defterleriniz dolmuş vaziyette. Yediğiniz
bütün haramlar yazılıyor. Saçı bitmedik yetimlerin ağzı var dili yok değil mi Siz öyle sanın.
Gözü yaşlı, cahil, hakkını savunamaz fakir kadının hakkını yiyorsunuz ve cezasız kalacağınızı
sanıyorsunuz. Ne korkunç bir gaflet içindesiniz. Yaptıklarınız, hıyanet ve habasetleriniz, bu
ülkeye bu halka bu devlete verdiğiniz zararlar bir bir yazılıyor, hep yazılıyor. Hiçbir şey
unutulmuyor. Ey habîsler, ey uğursuzlar, ey şerirler, ey şakiler siz yarın nasıl hesap
vereceksiniz
BEŞİNCİ SAHNE
DOĞUDA bir üniversitenin kampüsü. Bugün mezuniyet töreni yapılacak. Batıdaki bir
şehirden yaşlı ve yüreği yanık bir anne bin zahmetle törene gelmiş. Evlâdının diploma alışını
iftiharla, mutlulukla seyr etmek için. Annenin yüreği yanık. Çünkü birkaç yıl önce delikanlı
bir oğlunu teroristlerle yapılan savaşta şehid vermiş. Yirmi yaşında ölmüş oğulcağızı, onu
unutamıyor bir türlü. Tek tesellisi geride kalan çocukları. İşte bu kadın, üniversitenin
kapısından içeri girerken sert bir ses ona "Hey kadın, dur bakalım! Başındaki eşarpla
giremezsin buraya. Burası kutsal bilim, milim, uygarlık, aydınlanma, çağdaşlık ocağıdır.
Başörtülü gericiler geçemez bu kapıdan. Kadıncağız şaşırıyor. Yavrumun diploma törenine
gelmiştim... diye kekeliyor. Görevli "İlle de girmek istiyorsan, bu bilim, milim ve uygarlık
tapınağına başını açarak gireceksin." Kadın büsbütün şaşırıyor. "Ben başımı dinî inançlarım
dolayısıyla örtüyorum. Nasıl olur da beni içeriye sokmazsınız Buraya bin küsur kilometre
uzaktan geldim... Bilim, milim ve uygarlık tapınağının sorumluları ve görevlilerinde
merhamet yok. Kadını bütün yalvarmalarına rağmen içeriye almıyorlar. Kadın bir duvara
yaslanıyor, ağlıyor... Bilimde uygarlıkta, çağdaşlıkta, Pembelikte acıma yoktur. Asla
yumuşamıyorlar. Kadın bir kez daha yıkılıyor. Delikanlı oğulcağızının şehitlik haberini
aldığında da böyle olmuştu. Kadın güçsüz, kadın âciz, kadın haklarını arayacak ve koruyacak
imkânlara sahip değil. Kadın hem ağlıyor, hem ellerini açmış sessiz dua ediyor. Biz onun
dualarını duymuyoruz ama bir Duyan var. O, dualara icabet eder. Mazlumların (zulme
uğramışların) duaları ile O nun arasında bir perde ve engel yoktur...Kadın ağlıyor, kadın dua
ediyor, kadının "Kıblegâh-ı Kibriya" olan yüreği çok yanık. Ne demişler: "Kıblegâh-ı
Kibriyadır / Yıkma kalbin kimsenin..." Kadın sarsılıyor hıçkırıklarla. Bu kadın yabancı değil.
Onun da Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olduğunu gösteren bir kartı var. Lâkin zâlimler ona
acımıyorlar. Bilmiyorlar ki, acımayana acınmaz... Kadın ağlıyor. Gayb âleminde, kader
oklarının yayları gerilmiş, vazifeliler o vaziyette bekliyor. Emir gelince oklar yaylarından
boşalacak, kaza-yı mübrem yerine gelecek. Kaza-yı mübremi kimse durduramaz. Zalimler
bunu bilmiyorlar. Onlar ne kadere inanır, ne kazaya. İnsanın maymundan türediğine,
maddenin kadim olduğuna, varlıkların ve hayatın zarurî bir tesadüften doğduğuna inanırlar.
Öldükten sonra mahşerde toplanmak yok, hesap yok kitap yok, ilâhî mahkeme yok, Cennet
yok, Cehennem yok. Ne yaparsan bu dünyada yanında kalır zannediyorlar. Siz öyle sanın
- 130 -