KiNFE A

Zimanê dayîkê zadê dema berê ii tovê dema roj û salên pêşîya
gel da ye. Bingeha netewebiînê zimanê dayîkê ye. Li ser ziman
û giringîya ziman di nav civakê da nirxandinên gelek kîir ii dirêj
hene. Heidegger dibêje : "Ziman mala heyî ye." Dema mala
kesekî tunebe ku serê xwe tê da bihewîne îi xwe bi cî, bi mal û
war ke, dibe tolazê dirb, zabok fî kolanan. Dema miletek zimanê
xwe ne emilînê, lê xweyî dernekeve, dibe tolazê destê
miletên dî iî ji hole radibe.
Tu miletek nikare ji kesên dî ra bêje : "Tu mecbfirî wekî min
bibî iî xwe wekî min bikî."
Hebîina netewetîyê bi zimanê dayîkê ye. Ku ziman ço, neteweyî
jî diçe, ji ortê radibe. Pêşçoyîna ziman bi ya civakan va
girêdayî ye. Eger civak bi zimanê xwe va bieliqe îî bizeliqe,
neteweyî jî bi dîrokê va bi awayek zexmî di zeliqe, bipêş va
diçe, bilind dibe. Gel dikare bibe neteweyek zexim û dikare
welatê xwe bipêş va bibe.
Ziman windakirin, millet windakirin e, xwe inkarkirin e, eslê
xwe windakirine. Di nav Kurdan da ji kesên serserî, bentûte,
sixtekar û xayîn ra dibêjin "Bê esil." Bê esilî gotinekê herî
xirab fi ne qence di nav Kurdan da. xwedê kesî bê esil neke.
Kesê zimanê dayîka xwe winda bike fi xwedî lê dernekeve bê
esil e!.. Mana bê esil, ew kesê xwe winda kirî ye. Kesê zimanê
dayîkê nizanibe îi lê xwedî dernekeve xwe winda dike, xwe inkar
dike, dibeji miletek dî. Rewşa Kurdên Kurdistana Bakîir di
warê zimanê dayîkê da rewşek reşê , rewşek nexweşe. Mirov
nikarê bi vê rewşê dilxweş bibe...
Metelokek me Kurdan li ser ziman bi vî awayî heye.
Dernakeve ji mal e.
Him ciwan e, him kal e.
Geh şîir e, geh mertal e.
Him neyar e, him heval e.
Geh şêrîn e, geh tal e.
Geh rastî ye, geh xeyal e.
Him çol e, him jî mal e.
114