Pobierz - Ministerstwo Obrony Narodowej

NR 01/2013
historia morska
gów i trzy bataliony zmotoryzowane – dwa tysiące
żołnierzy, 31 czołgów T-55, trzy czołgi
PT-76, dziewięć dział samobieżnych SU-100,
dziewięć wyrzutni niekierowanych pocisków rakietowych,
15 moździerzy kalibru 120 mm,
15 artyleryjskich zestawów przeciwlotniczych,
sześć armat przeciwpancernych kalibru 57 mm,
59 transporterów opancerzonych, 10 samochodów
opancerzonych typu BRDM, 233 samochody,
18 motocykli;
• trzy samodzielne dywizjony rakiet taktycznych
R-7 Łuna (według kodu NATO: SS-1A Scud A).
W każdym dwie wyrzutnie i 24 rakiety z głowicą
konwencjonalną oraz 12 rakiet z głowicami
nuklearnymi o mocy 2 kt każda. W organizacji
bojowej przydzielone do 43, 74, 106 pzmot;
• dwie dywizje obrony przeciwlotniczej (222, 231).
W każdej trzy pułki złożone z czterech dywizjonów,
łącznie 144 wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych
S-75 Newa (według kodu NATO: SA-3
Goa);
• dwa pułki rakiet skrzydlatych (222, 231
Samodzielny Pułk Inżynieryjny Lotnictwa).
W każdym: 16 wyrzutni, 80 rakiet o zasięgu
80 kilometrów, wyposażonych w głowice nuklearne
o mocy 2–12 kt;
• samodzielna eskadra uderzeniowa (sześć samolotów
Ił-28 dostosowanych do przenoszenia broni
atomowej i sześć bomb atomowych o mocy
2–12 kt);
• samodzielny pułk myśliwski (łącznie 42 myśliwce
typu MiG-21);
• samodzielny pułk śmigłowców (33 śmigłowce
Mi-4);
• samodzielna eskadra łącznikowa (11 samolotów);
• grupa marynarki wojennej – brygada kutrów rakietowych,
licząca 12 kutrów projektu 183R,
sześć dużych ścigaczy okrętów podwodnych projektu
122 bis, 36 samolotów Ił-28, wyposażonych
w uzbrojenie torpedowe i minowe. Ponadto
marynarze radzieccy tworzyli rdzeń załóg 12 ścigaczy
torpedowych projektu 183, wcześniej dostarczonych
na Kubę.
Grupa wojsk radzieckich na Kubie miała być
przeznaczona do ochrony i obrony wyrzutni rakiet
oraz infrastruktury technicznej. Okręty radzieckie
bazujące na wyspie miały pełnić służbę dozorową
(gdyż kubańska Rewolucyjna Marynarka Wojenna
praktycznie nie posiadała sprawnych okrętów,
oprócz obsadzonych przez marynarzy radzieckich)
oraz atakować, w wypadku kolejnego desantu lub
inwazji amerykańskiej, transportowce, okręty desantowe
i siły ochrony desantu na podejściach do
wyspy i w rejonach desantowania. Ponadto planowano
postawienie zagród minowych w zatoce
Guantánamo, na torach wodnych prowadzących do
bazy amerykańskiej. Zadanie to mogły wykonać
ścigacze torpedowe, ścigacze okrętów podwodnych
lub lotnictwo.
Podkreślić należy, że część sprzętu, który mieli
użytkować żołnierze radzieccy, dostarczono na
Kubę wcześniej, w ramach planowych dostaw
uzbrojenia dla Fidela Castro. Dotyczy to przede
wszystkim okrętów. Przykładowo, już na przełomie
lutego i marca 1962 roku statek „Stalinagrad”
przywiózł z Murmańska cztery ścigacze torpedowe,
które później, po zapadnięciu decyzji o rozmieszczeniu
wojsk na Kubie, obsadzili marynarze
radzieccy. Ponadto Stalingrad holował przez
część trasy duży ścigacz okrętów podwodnych
projektu 122 bis, o radzieckim numerze taktycznym
MKP-159.
Przygotowania
Radzieckie ministerstwo obrony, po przeprowadzeniu
kalkulacji zdecydowało, że rozlokowana na
Kubie grupa wojsk będzie dysponowała zapasami
wystarczającymi na trzy miesiące działań bojowych.
Każdy żołnierz (z wyjątkiem marynarzy)
miał zostać wyekwipowany w dwa komplety odzieży:
ubiór cywilny i mundur, tak zwany południowy.
W warunkach codziennych żołnierze mieli nosić
ubrania cywilne, zaś mundury tylko w wypadku
groźby nawiązania kontaktu bojowego z oddziałami
amerykańskimi. Liczebność grupy została
określona na około 44 tysiące żołnierzy.
Oszacowano, że do przewiezienia tej liczby żołnierzy
wraz ze sprzętem niezbędne było od 70 do
80 statków handlowych.
26 maja 1962 roku rezultaty przygotowań referował
na posiedzeniu Prezydium KC KPZR minister
obrony marszałek Związku Radzieckiego
Rodion Malinowski. Jego referat został zaakceptowany
przez prezydium, wobec czego postanowio-
110
przegląd morski