publiczna - KZK GOP

p rezentacjez powodu zbyt niskiej prędkości komunikacyjnej,zawodności i względnie dużego kosztu eksploatacji.Dla zapewnienia ciągłego ruchu należało utrzymywaćśrednio 8-11 koni na jeden wóz tramwajowy.W większych miastach wymagało to więc ogromnychstad. W tym czasie zastępowano już więctramwaje konne parowymi. Takie wprawdzie nigdynie zagościły w Gdańsku, natomiast w 1896 roku,a więc 15 lat po pojawieniu się pierwszego na świecietramwaju elektrycznego (w Berlinie), tramwajekonne w Gdańsku zostały zastąpione tramwajamielektrycznymi. Teraz można to już traktować jakoanegdotę, ale wówczas zwolennicy tramwajów konnychzarzucali nowym wynalazkom między innymito, że tramwaje elektryczne zatrzymują się wyłączniena wyznaczonych przystankach, podczas gdytramwaj konny mógł stawać na każde życzenie. Byłto argument używany nie tylko w Polsce, ale takżew innych państwach, na przykład w Japonii, którąprzecież postrzegamy jako kraj bardzo nowoczesny.Ostatnie miejskie tramwaje konne zlikwidowanow Niemczech w 1933 roku, natomiast aż do 1949roku na niemieckiej wysepce Spiekeroog kursowałostatni wiejski tramwaj konny.Elektryfikację sieci tramwajowej w Gdańsku przeprowadziłafirma AEG, którą jeszcze tego samegoroku przejęło Towarzystwo ALS z Berlina. Wcześniejgdańskie tramwaje kilkakrotnie zmieniały właścicieli.Po bankructwie Niemieckiego Towarzystwa TramwajówKonnych kilkakrotnie wystawiane na licytację,ostatecznie zostały przejęte przez spółkę OskarKupferschmidt und Otto Braunschweig OHG i dalejfunkcjonowały jako Danziger Strasseneisenbahn(Gdańskie Tramwaje). Inwestycje w komunikacjęmiejską, jak widać, zawsze były bardzo kosztownei często obarczone dużym ryzykiem.W ciągu 23 lat funkcjonowania komunikacji tramwajowejw Gdańsku sieć torów tramwajowych zostałarozbudowana do 21 kilometrów. Obsługiwałoją 58 wagonów. Zajezdnie znajdowały się we Wrzeszczu(ulica Partyzantów), Siedlcach (ulica Kartuska),Oruni (ulica Gościnna) oraz na Dolnym Mieście(ulica Kurza). W tym czasie powstały linie, łącząceGdańsk z Orunią i Siedlcami, dworzec kolejowy przyBramie Wyżynnej z Dolnym Miastem oraz dworzeckolejowy przy ulicy Toruńskiej, z przystanią statkówpasażerskich na Motławie. Pierwsze tramwaje elektrycznezostały zakupione w firmie Herbrandt w Koloniiw Niemczech.Ciekawostką jest to, że w tym okresie, a dokładniew 1889 roku, zbudowano prywatną linię tramwajową,łączącą centrum Brzeźna z dworcem kolejowymw Brzeźnie. Była to jedyna prywatna linia w mieście,ale niestety nie funkcjonowała zbyt długo. Zostałazamknięta w 1891 roku. Przedsięwzięcie okazało sięzbyt kosztowne.Gdańskie Tramwaje ElektryczneIstotny dla komunikacji tramwajowej był rok 1899.W tym czasie w Nowym Porcie drezdeńskie przedsiębiorstwoKummer uruchomiło konkurencyjną firmę– Gdańskie Tramwaje Elektryczne. Spółka swojądziałalnością objęła częściowo Wrzeszcz, Brzeźno,Nowy Port, Letnicę, Młyniska i w części Śródmieście.W 1903 roku oba przedsiębiorstwa tramwajoweuznały, że zamiast ze sobą konkurować, korzystniejTramwaje konneprzestały wystarczaćz powodu zbytniskiej prędkościkomunikacyjnej,zawodności i względniedużego kosztueksploatacji.Dla zapewnienia ciągłegoruchu należałoutrzymywaćśrednio 8-11 koni najeden wóz tramwajowy.W większychmiastach wymagałoto więc ogromnychstad57nr 2/2013