نمایش هملت در روستای مردوش سفلی

ماچاک:‏ زنیکه فاحشه!‏ بره به درک اسفل!‏ اصن همهی زنا همینن!‏ خدا لعنتشون کنه.‏
مایکاچه:‏ تو صداتو ببر!‏ فکر کردی چی؟!‏ وقتی که به درک اسفل رفتی زنتم باید دنبالت بیاد همونجا؟
معلومه که نمیآد!‏
پولیه:‏ همینجوریه قربون شکلت.‏ زنو که نمیشه خرکش کرد.‏ وقتی که هوایی بشه،‏ آخر کار خودشو
میکنه.‏
ماریا:‏ بعله!‏ و این پادشاه معتقد که از عدالت زبانزد همگان بود،‏ رفقا،‏ پسری داشت به اسم آملت.‏ این
آملت یه پسر قویهیکل و خوشتیپ بود که یه دوستدختر داشت به اسم اوملیا که دختر یکی از
کارمندای پادشاه بود.‏ باباهه یه جورایی...‏ چطوری بگم،‏ مثل همین رفیق حسابدارمون،‏ یوره تو تعاونی
بود.‏ آخ این آملت رو اگه میدیدین.‏ از جلو،‏ رفقا!‏ مثل هلوی آبدار رسیده!‏
از پشت،‏ مثل این تراکتور
نوی تعاونیمون،‏ درجه یک!‏ وااای رفقا!‏ من یه تار موشو حاضر بودم با ریاست بخشداری تاخت بزنم.‏
اصن یه چیزی بود.‏
مایکاچه:‏ آره ارواح خیکت!‏ مگه به خواب ببینی.‏
ماریا:‏ خیله خب بابا!‏ بعدش رفقا وقتی که آملت دید که باباش مرده و ننهش هم افتاده به کارای
نامربوط،‏ خیلی غمگین شد.‏ همینجوری یه شب از غم و غصهی زیاد،‏ دور خودش میچرخیدکه یه
دفعهیی یه چیز عجیبی جلوش سبز شد.‏ موجودی که آدم با دیدنش خودشو خراب میکرد.‏ آملت
بیچاره هم از ترس وق زده بود.‏ رفقا!‏ همین که خواست فرار کنه،‏ اون موجود عجیب گفت:‏
‏"نترس آملت پسرم!‏ این منم!‏ بابات!‏ بابایی که اون مرتیکهی آشغال،‏ عموی بیشرفت کشت."‏
اینجا باباهه همهی داستانو قشنگ گذاشت کف دست آملت.‏ از سیر تا پیاز.‏ بعد بهش گفت:"ای آملت!‏
حاال که همه چیو میدونی،‏ نذار اون پدرسگ بیهمهچیز،‏ عموت،‏ از دسترنج خلق زحمتکشمون مفت-‏
خوری کنه.‏ بکشش!‏ با چاقو شیکمشو سفره کن و جیگرشو بده سگ بخوره!‏ اون مادر هرزهتم دوتا چپ
و راستش کن که بره به درک اسفل."‏
- 10 -