I. Joseph Pape - Sauerlandmundart

44
Meyn gnödigste Heer, de Kurfürste, hiär et bolle saat oppem Hiärskoppe;
de Iuerhahn hört op met Palzen. Niu weert de Befiäl taur Afraise nit mehr
lange op siek wachten loten, un dann suiht seyne Sabeyne weyer
iär getruie Maxmiljon.
Bo se dät Braiweken taum drürren Mol liäsen woll, kam de Maged iut der
Üchterdüär met iärem verdraitlichsten Gesichte. Dai brachte Beschäid, Heer
Päitermänneken, de Fiskal, wör ankummen. Dät was Sabeyne iäre
Vüärmund, diäm seyne Ansproke harr` iär do `t Vergnaigen verduarwen.
Heer Päitermänneken, de Fiskal, stont oppem Hiusgange un liuere, bitte se
kummen soh, un fenk dann met seynen Kumpelmänten an. Sabeyne makere
`me gar kain fröndleg Gesichte tau, gruißere `ne stumm weyer un brachte
`ne in de Stuawe. Dät was ne vüärniäme Stuawe, do wören kostbare olle
Möbel derinne un an den Wännen de Bieler van den Land-drosten met
iären Fruggens, ne ganze Reyge, bit oppen leßten, den verstuarwenen Vatter
van Sabeynen. Se stallte siek unner seyn Bield, ärre wann se siek van
iärem Vüärmunne niks Gueres versaihn un Hülpe socht härre.
Beylank dät se selwer et Gespreek nit anfenk, moggte `t de Fiskal daun.
Hai mainere, dätte seyn Mündel wual nit bey guerer Luine andruapen.
Sabeyne saggte, se härre Koppwäih.
„Koppwäih?“ lachere, un seyn Lachen kam liuter iut der höggesten Fistel
un lurre ärre Lachen und Greynen in äime Ohme – „Koppwäih? Sau herr et
bey dem jungen Miäkesvolke, wamme se froget: et ies awer niks anders ärre
Hiärtewäih, un dät fehlt ok dey, Sabeynken.“ Niu wußte se, brümme hai
kummen. Bo he vüärdiäm teweylen äis antippet harre, dät wolle niu anpacken.
Iek matt miek wiähren“, dachte se un gafte`me ter Antwoort:
„Heer Vüärmund! Sau lange de Landdroste do“ – se wäis no diäm Poträtt
buar iär – „sau lange dai daut ies un ey bey mey an de Steye satt seyd, in all
diär Teyt her ey ug ümme meyn Hiärtewäih kain greys Hoor wassen loten:
Ey briuker et diärümme ok gitzund nit.“
„Biu küäpern!“ saggte de Fiskal. „Vüär düer Teyt moggt` iek füär deyn
Vermüegen suargen, bitte friggensmote wörs; dät biste niu, do marr iek ok
de Suarge füär deyn Hiärte op miek niämen.“
„Dai kann iek alläine driäen, Heer Vüärmund!“
„Ümme Guares willen nit! Dät gäfte en graut Unglücke. Beym Friggen,
do weet de Vermüegenstahlen optrocken, do äis herr et opgepasset, dann
grade et Hiärte brenget lichte Konfusiaun dertüsker; do ies de Suarge füärt
Hiärte dem Vüärmunne seyn Amt met.“