I. Joseph Pape - Sauerlandmundart

48
„Guatt!“ raipe, „iek stoh un sladdere, dey awer ies wat passäiert, Kind?“
„Wat Sliemes, Mester! Kumm ey bolle int Hius?“
„Op der Steye, saufoot!“ Un Ambrosius makere met dem Bocke kuate
feywe un folgere der Landdrostendochter oppem Faute int Hius. Do stont
de Mutter Bille met Anntreynken vüärm Herdfuier un füllere in, un de Brey
dampere in der Schüetel. De Ambrosius awer, dai ächter Sabeynen hiär
kam, raip: „Loot leggen un stohn, Kinners! User laiwen Junfer Sabeyne ies
wat Sliemes passäiert.“
„Guatt der Heer help!“ raip Bille un smäit den Breyliepel op de Anrichte.
„Wat ies et met dem Kinne? Jo! do kümmer et selwer un nau sau late, dät
aarme Lämmeken, un – hiemelske Vatter! – bar ne Farwe! kain Roisken
mehr oppen Backen! Jo, Ambrosius, et ies wat Sliemes passäiert. Beyneken,
bat het se dey dohn?“
Sabeyne vertallte, wat se met dem Fiskal hat harre, un ärre se te Enne
was, slaug Bille de Hänne üewerm Koppe tehaupe un was gans vergiuset,
dät Ambrosius se iutschannte:
„Diu mäkes et Kind äis nau bange; sau sliem ies et nau nit!“
„Nau viel sliemer, Mann, nau viel sliemer!“
„A wat!“ saggte Ambrosius, wann se siek wiährt, bat wellt se der dann?
Twingen konnt se se nit.“
„Och!“ söchtere Bille, „iek hewwe `n Gehäimnüß - “
„Van diäm iek niks wäit!“ saggte Ambrosius un makere `n smau Gesichte.
„Et soll siek nümmes ängstegen; diärümme heww´ iek swiegen, niu marr
et an den Dag.“
Un se vertallte, dät Dages vüärhiär de Fiskal Päitermänneken auk bey iär
wiäst wör.
„Un bat woll dai bedraiwere Geselle bey dey?“ frogere Ambrosius.
„Batte woll? Mesterske, saggte, et sind boise Gerüchte imme
Ümmelaupe, dai bedriäpet sai.
Dat ies nit wohr, saggt` iek; bai mey wat Slechtes noseggen kann, saggt
iek, dai sall kummen, saggt iek, - un gerait in `n Eywer un stemmere de
Hänne in de Seyt un stallte miek strackop vüär `ne.
Sai scheynt fräit te seyn, Mesterske! saggte.
Dät sin iek ok, saggt` iek; dät sin iek awer men, wann `t mey an den
gueren Namen gäit. Bat füär Geröchte sind im Ümmelaupe, dai miek
bedriäpet, Heer Päitermänneken Fiskal? saggt` iek.
Sai ies ne Häxe, saggte, sai kuaket den Luien Laiwesbräuke – un do käike
miek bey aan, ärre wanne de leyfhaftige Duiwel selwer wiäst wör. Et Blaut