I. Joseph Pape - Sauerlandmundart

50
mas. Söll dät geschaihn, dann men Maut! Twingen konnt se diek, awer nit
sau lichte. Unner diär Teyt hal´ iek Hülpe. Iek make miek nau in der Nacht
nom Hiärskoppe op. Un wann de Kurfürste nit helpet, - Heer Maxmiljon
lätt diek nit imme Stieke un ies ter Steye, eger `t te late ies.“ Nit ümmesüß
harre Anntreynken den Namen, et reseliuteste Miäken in der Stadt te seyn.
Et was sau `n siuerlänsk Kind iutem Volke, an diäm Guatt un Mensken iäre
Fraide het, bo Hiärte un Verstand üeweräin stemmet un jäider Taun den
rechten Klank hiät.
Bat se rait, gefell `ne do tehaupe, un niu was ok kain lange Kuiern mehr.
Bille wiskere siek de Augen un saggte: „Jo, Kind, sau muete vey `t anfangen,
un iek brenge diek, bit diu den Hiärskop saihn kannst.“ Un Sabeyne
drückere de Frönnin an siek un saggte: „Sau ies et am besten, awer Gesellskop
füär diän langen, langen Dag moren könnste mey wual andaun.
Anntreyne was diäs tefriäen. Un Sabeyne genk getroßt no der
Landdrostigge.
3.
Biu `t Gerichte äis vervullstänneget weren moggte
Ase Mester Ambrosius den andern Muaren seyn Volk düär de Stadtpoote
dräif, maker `t Böcksken seyne Kapriaulen ümmesüß, hai käik nit derno un
brak `me kain Lüäeken vüäraf.
Nit feer van seyner Driftstrote laggte de Buarg. Do was vüärteyens et
Häxengerichte hollen; diärümme herre ok de Skoltetus, diäm de Buarg niu
hor, nau liuter de Häxenrichter. De Buarg was en olt duister Hius; de
Tauern derane was half instüätet; de Gräfte harre kain Water mehr; de
Gräften-Muier rund ümme de Buarg harre an viel Steyen Riete: de
Biutenpoote stont Dag un Nacht uapen, un düär dai soh me üewer den
Buarghuaf grade op dat grüggelge olle Hius van dem Häxenrichter. Ambrosius
trock der langsam ane vüärüewer. De laiwesten, dai he op Eren harre,
stönnen in Gefohr, do int Gefängnüß te kummen. Wanne äis wußt härre,
wat do taur selftigen Stunne iuthecket wor.
Dann de Fiskal harre siek nau frögger op de Bäine maket ärre Mester
Ambrosius un was all tegange mettem Häxenmester.