I. Joseph Pape - Sauerlandmundart

46
witt viär Angest, awer de Eywer üewer dai Slechtigkait dräif iär `t Blaut
weyer trügge:
„Heer Päitermänneken!“ saggte se mer ner Stemme, diär me `t anhor, där
et inwenneg kuakere; „wann ey meyn Vatter wören, bliew` iek bey meyme
Näi, en ander Wort kreyge nit iut mey riut. Niu awer sin ey men Vüärmund,
un wann ey Gewold briuken wellt, dann ies de Kurfürste, Guatt Dank, nau
üewer ug.“
Awer Päitermänneken dachte, eger de Kurfürste keme, wör nau Teyt, der
Junfer `t Köppken trechte te stellen, un antwortere: „De Kurfürst ies buar
mey, awer buawer us baiden sind de Kaiserlegen Rechte, un dono
heww`iek, de Vüärmund, füär diek et Woort aftegiewen. Dät ies geschaihn
un nit mehr te ändern; dät miärk dey. Däste awer suis, biu guet iek et met
dey maine, saßte Bedenkteyt hewwen. Moren Owend kumm`iek weyer. Bit
dohien hiäste te üewerleggen, biu `t seyn sall, of im gueren oder im argen.
Im argen möggte `t seyn, wann `t im gueren nit seyn könn. Diärümme bedenk
diek, awer bedenk diek sau, dät de Landdrostentochter nit manker de
Junfern kümmet, bo et van hett: Teäis tünte, ginterno fünte!“
Dät was seyn Adjüs.
2.
Aarme Frönne
Sabeyne was ne reyke Iärfdochter, awer en verstuarwen Kind. Se harre ok
kaine Verwandten, dai der beystönnen. Dogiegen harre de Fiskal un seyn
Frönd met diäm vertrackten Namen Skoltetus de lengesten Aarme in der
Stadt, un et härre nit lichte bai woget, dai op de Faite te triän. Dät makere
iäre Reykdum un weyl se siek op et Woort im Äiwengielen verstönnen: Bai
nit füär miek ies, dai ies giegen miek – un giegen diän sin iek! sätten se
dertau un befolgeren derbey ok et olle Tästemänte: Auge ümme Auge! De
Hülpe van der Obrigkait awer was tau diän Teyen nit viel wert. Sabeyne
was diärümme in ner viel üewelern Lage, ärre me `t siek gitzund denken
kann. Se harre viel Frönne, dai iärk derfüär iutgäften, awer et wören
alltehaupe kaine Frönne in der Naut. Se dachte ok weyer an dät Braiweken,
wat iär vam Hiärskoppe schicket was, awer de Buare was all lengest trügge,
un düen Dag un moren kam de Kurfürste gans gewiß nau nit. Sau lange