Dat Letzt - Quickborn. Vereinigung für niederdeutsche Sprache und ...

woans dat Lewen egens sien müss,
utspeel’n. He is so’n rechten Gnatterbüdel,
noh sien Meen’n löppt all’ns
verqueer. Moder Kellermann hett veel
fröher spitz kregen, dat dor een grote
Chance is: Wenn de Kinner flügge
sünd, hebbt de Öllern op eenmol een
grötter Friheit un köönt noch mol wat
ganz anners moken. Un dat deit se
denn ok, verdeent ehr egen Geld,
gönnt sick ok mol wat, denkt an sick,
ohn Schuldgeföhln to kriegen.
Dree-veermol seht wi de beiden ümmer
wedder an ehrn Fröhstückdisch.
Veel passeern deit in dat Stück nich.
Öber Telefon funkt de Welt dortwischen,
mol de Dochter, mol de Söhn
oder anner Lüüd. Wat passeert, dat
deit sick in dat Binnerst vun den bullerballer
Ehemann. Wat em op’t letzt
kureert, dat is de Humor vun sien Fru.
Wunnerbor, woans Heidi Mahler dat
röberbringt mit ehr Lachgesicht un
ehrn Optimismus. Moder Kellermann
emanzipeert sick vun ehrn Mann, ohn
em to verloten, se richt sick ehr egen
Komer in, de de Dochter jo nu nich
mehr bruukt.
Op’t letzt farvt dat denn doch ok op
Vadder Kellermann af. Bi de Quarkeree
un dat Resonnäär’n dor an den
Fröhstücksdisch ward de Tokieker dat
so bilütten gewohr, dat düsse beiden
Lüüd uteenanner driften doot. He hett
sien Arbeit hensmeten. Wat ward nu ut
Kellermann? Kümmt he ut sien
Schmolleck öberhaupt noch mol wedder
rut. Löppt dat op Scheidung to? –
Nee, he kümmt dor rut. Un dat is een
vun de schöönsten Ogenblicken in dütt
Stück, wenn du markst, dat düsse grantige
un kantige Keerl op eenmol week
un smiedig ward un – sien Humor wed-
Rezensionen
derfind. An’t End vun dat Stück steiht
dor keen Klotz mehr, nee, dor steiht
een Minsch. Un düsse Minsch kriggt
den een Söten.
Een Stück mit realistisch minschlich
Achtergrund. Gerd Meier hett dat in’t
Plattdüütsche röberhoolt. Un wi lehrt,
wo good uns Platt uns ok bi unse Alldagsproblemen
hölpen kann. Wat
kann’t beters gewen as een Theater,
dat uns twee kommodige Stünnen
schenkt, dat uns Smuustern un Lachen
mookt un uns denn ok noch wat mitgifft,
dat wi wat öber uns sülben lehrt.
Hett nich Woody Allen seggt: In de Eh
versöökt twee Minschen mit Problemen
kloor to kommen, de een alleen
nie nich harr?
Mien Dank geiht an de Autorin un an
düsse beide wunnerboren Schauspeler,
de dat op’t letzt röberbringt, dat de
Ehe- un Familienproblemen uns nich
öber den Kopp wassen un uns nich
uteenanner driewen mööt. Theater is
jo doch Kunst, nich – un in düsse Fall
sogor Lewenskunst! Cord Denker
”Worüm ”Worüm hett hett keeneen keeneen keeneen wat wat marken
marken
wullt?” wullt?”
wullt?”
Fassbinders ”Geesche Gottfried”
Well över de Hoff van de Bremer Dom
löppt, kann em gewahr warn, den
”Spucksteen”. Dat is ‘n Basalt-Steen mit
‘n Krüüz un is mang de anner Steenen
in de Plasterung inlaaten. Un wenn man
vääl Glück hett, kummt jüst een vörbi
un speet up de Steen. Wat schall dat
denn bedüden, fraagst du di un darmit
büst du middenmang in de Geschichte
van de Giftmischerin Geesche Gottfried,
de tüschen 1813 un 1827 fiefteihn
75