40 Azınlıkça

καταργήθηκε το 1968 και της Ρωμαίικης κοινότηταςτο 1971. Για τις λειτουργίες, οι μη μουσουλμάνοι δενμπορούν να εκπαιδεύσουν τους κληρικούς τους εντόςτης χώρας όπου ζουν αλλά στο εξωτερικό.Στην Τουρκία η αλλαγή θρησκείας δεν εξαρτάταιαπό τον ενδιαφερόμενο αλλά χρειάζεται η έγκριση τηςενορίας όπου ανήκει. Δηλαδή, δεν φτάνει κανείς μόνονα πει «έγινα πια ορθόδοξοςχριστιανός» αλλάπρέπει να το εγκρίνει οαρμόδιος θρησκευτικόςφορέας. Συνεπώς εδώισχύει αυτό που θα πει οθρησκευτικός ηγέτης καιόχι η προσωπική επιλογήόπως τονίζεται συνεχώςμέσα στα πλαίσια τουκοσμικού κράτους. Έναςκοσμικό κράτος μπορείνα το ζητήσει αυτό απότον πολίτη του.Εάν κάνουμε περίληψηόλων αυτών πουαναφέραμε παραπάνω,παρατηρούμε ότι, όπωςλέει και ο κ. Ετιέν Μαχτζουπιάν,ο μη μουσουλμανισμόςστηνΤουρκία έχει μετατραπείσε πολίτη χωρίς υπηκοότητα.Στις εκδηλώσεις που έγιναν το 1999 για τα 700χρόνια από την ίδρυση της οθωμανικής αυτοκρατορίαςκαι μέσα σε ατμόσφαιρα καταδίκης της Τουρκίας γιατα γεγονότα του 1915 σε διεθνές επίπεδο, αναπτύχθηκεη έννοια της ανεκτικότητας και της κουλτούρα μιαςκοινής συμβίωσης. Αυτή η αναφορά που δεν συνάδεικαι ακριβώς με την οθωμανική πραγματικότητα, χρησιμοποιήθηκεκαι ακόμη χρησιμοποιείται στα πλαίσιατων δραστηριοτήτων των λόμπι. Στην οθωμανική αυτοκρατορίαενώ είναι γνωστό ότι, οι κοινότητες ζούσανσε διαφορετικές συνοικίες, δεν παντρευόντουσανπ.χ. έξω από αυτές, οι μουσουλμάνοι ήταν ανώτεροιαπό τους μη μουσουλμάνους, δεν ήταν ποτέ ίσοι καιπως γενικώς οι μη μουσουλμάνοι αντιμετώπιζαν στηνκαθημερινότητά τους πολλά προβλήματα, όλα αυτάπαραβλέπονται.Έτσι η Τουρκία συνεχίζεινα αποτελεί ένα ιδιαίτεροπαράδειγμα με τον (δήθεν)«κοσμικό» χαρακτήρα πουέχει δηλαδή, έναντι όλων τωνπολιτών να είναι«μουσουλμανική»και έναντι όλωντων μουσουλμάνωννα είναι «Σουννί - Χανεφί».Όμως οι διακρίσεις σήμερα σε βάρος των μη μουσουλμάνων,αλλοιώνουν αυτό τον μύθο που υπάρχειπερί ανεκτικότητας και κοινής συμβίωσης. Όλααυτά εμποδίζουν τους μη μουσουλμάνους να γίνουνισότιμοι πολίτες, τους περιορίζουν μέσα στην κοινότητάτους.Επίσης, ο επίσημος θρησκευτικός προσδιορισμόςτων μειονοτήτων από τοκράτος αποτελεί μια ένδειξηπως το κράτος δενείναι κοσμικό. Ήδη σήμεραο προσδιορισμόςτων μειονοτήτων γίνεταιβάσει της θρησκείαςτους πράγμα που δεναρμόζει με την θεωρείατης κοσμικότητας.Παρόλο που διδάσκεταιστα σχολικά βιβλίαπως κοσμικότητασημαίνει κοινό έθνος,κοινή γλώσσα, ένα κοινόπαρελθόν και μέλλον,από όλες τις εφαρμογέςπροκύπτει ότι, το κριτήριογια να γίνει κανείςμέλος του έθνους περνάειαπό τον «μουσουλμανισμό».Δεν γίνεταικάποιος να έχει ίσα δικαιώματα, όταν δεν προέρχεταιαπό την μουσουλμανική θρησκεία και δεν έχει τουρκικήκαταγωγή. Όπως φαίνεται και στο παράδειγμαπου έδωσε ο πρώην πρύτανης του ΠανεπιστημίουYuzuncu Yil, το τίμημα επειδή κάποιοι πολίτες είχανδιαφορετική εθνικότητα συνεχίζει να υπάρχει ακόμηκαι μετά από εκατό χρόνια σε μια κοσμική χώρα.Έτσι η Τουρκία συνεχίζει να αποτελεί ένα ιδιαίτεροπαράδειγμα με τον (δήθεν) «κοσμικό» χαρακτήραπου έχει δηλαδή, έναντι όλων των πολιτών να είναι«μουσουλμανική» και έναντι όλων των μουσουλμάνωννα είναι «Σουννί - Χανεφί».Μετάφραση: Α. ΜποσταντζήAzınlıkça 11