Ago kaj Reago - Cindy

122 Ago kaj Reago – Andreo Ludoviko / Chico Xavier
– Sed dank’al niaj interparoloj dum la ĵus pasint-
eaj tagoj mi ekkomprenas, ke nia enkarna provado estis
forfinita en la plena florado de la korpo certe tial, ĉar
nin ja ŝarĝis kulpoj, kiuj pravigis tian kruelan travivaĵ-
on, kvankam tio ne liberigas Antonon Olimpon, la mal-
bonan fraton, el la krimo, kiun li portas sur si, respond-
ante por la abomeninda murdo, per kiu li pelis nin en
la ombron.
– Vere – diris Silas emociita -, via parolo atestas
grandan aliiĝon...
La Asistanto ne povis paroli plu, ĉar Leonel kaŝis
la kapon inter la manoj kaj ekkriis en larmoj:
– Sed, ho Dio, kial ni ekkonis la virton de pardono
nur tiam, kiam nin jam makulas krimo? kial tiel mal-
fruis la deziro rebonigi la kampon de niaj aspiroj, kiam
la venĝo jam cindrigis nian vivon en la brulego de
malbono?
Dum Klarindo sekvis lian eksplodon de doloro kaj ri-
proĉo de konscienco, montrante konsenton, kaj Silas lin
grandanime alpremis al sia brusto, ni komprenis, ke Leo-
nel, sub la obsedo, kiun li kaj lia frato certe iam direktis,
parolas pri la morto de Alzira.
Sed la estro de nia anaro rapidis lin konsoli, bon-
kore admonante:
– Ploru, mia amiko! Ploru, ĉar larmoj purigas la
koron! Ne permesu tamen, ke la ploro dronigu vian sem-
ejon de espero... Kiu el ni ĉi tieaj estas senkulpa? Ni
ĉiuj havas pagendajn ŝuldatestojn, kaj la Fisko de la
Sinjoro neniam malriĉiĝas el kompato. La tempo estas
nia beno... Iam ni kolektis la mallumon ĉirkaŭ nin, kaj
iam ni turnos ĝin en majestan lumon... Por tio ni tamen
devas persisti en braveco kaj humileco, en amo kaj sin-
oferemo. Ni ekpaŝu en la direkto al la estonteco, kun
la firma decido rekonstrui niajn destinojn.
Ni rimarkis, ke Leonel tiam estis preta elverŝi an-
taŭ ni sian koron. Li volis faciligi sian animon, konfesi
siajn erarojn... Sed Silas, tenante lin plu en medit-
ado, invitis nin foriri, promesante reveni en la morgaŭa
vespero.
Tiuj du amikoj, kun tute aliaj sentoj, denove ekloĝis