Ago kaj Reago - Cindy

Ĉap. II – Konsideroj de la Instruanto 25
krei al ni kaj interplekti rehonorigajn kaj edifajn pens-
ojn, por plifaciligi la rekonstruadon de nia estonteco.
“Ĉiun, kiu nin ofendis, ni volontiĝu pardoni, kun la
sincera decido peti pri pardono niajn viktimojn.
“Donante nin al preĝado kaj al servado al nia pro-
ksimulo, ni rekonu en la malfacileco de entreprenoj la
bonan genion, kiu nin helpas, instigante nin al pli
granda peno.
“Kolektante ĉiajn niajn kapablojn, ni disdonu en la
nin ĉirkaŭantaj regnoj de mallumo kaj doloro la helpon
de la preĝo kaj de nia frata brako, preparante la re-
venon sur la batalkampon – la enkarnan regionon –,
kie la Sinjoro per tiu beno, iu nova korpo, helpos nin
forgesi malbonon kaj replanti bonon.
“Por ni, heredintoj de longa kulpa estinteco, la sfero
de la fizikaj formoj simbolas la elirpordon de la infero,
kiun ni kreis al ni.
“Superante niajn moralajn mizeraĵojn kaj forviŝante
malnovajn makulojn, kio estas venko super ni mem, ni
rafinos niajn spiritajn ecojn, por ke, altiĝante, ni povu
aletendi amikajn manojn al tiuj, kuŝantaj en la ŝlimo
de malfeliĉo.
“Ni, kiuj longe vagadis en la ombro, turmentataj
migrintoj tra suferado; ni, kiuj spertis la glaciodezerton
kaj la fajrotorturon en la premata animo, ĉu ni povus
ricevi feliĉon pli grandan ol tiu, supren iri kelkajn ŝtup-
ojn en la Ĉielo, por sekure iri malsupren en la inferojn,
kie ni savu niajn plejamatojn, hodiaŭ perdiĝintajn, kiel
ni hieraŭ, en la kavernoj de mizero kaj morto?”
Dekoj da ĉeestantoj tiam sin reciproke ekrigardis,
mirante kaj kontente.
En tiu momento aŭreolis la Mentoron dolĉa helo, kiu
elradiis el lia torako per opalecaj fajreroj.
Mi ekrigardis mian kunulon kaj, vidante liajn okul-
ojn nebulitaj de larmoj, mi penis sufoki mian propran
emocion.
La Instruanto ne parolis kiel ia lerniganto, nur teo-
rie. Lia voĉo havis la tonon de homo, portanta profunde
suferitan doloron, kaj li alparolis siajn humilajn aŭskult-