Ago kaj Reago - Cindy

Ĉap. XI – La templo kaj la parolejo 135
donas al ĉiu oportunan okazon turni sin al la Ĉielo laŭ
sia propra kredo. Ĝis la animo akiros la Senliman Saĝon,
ĝi nepre devas iradi la longan vojon de la simboloj de
elementa instruiĝo kaj de kulturo, kiuj ĝin gvidas sur la
vojo de intelekta altiĝo; kaj ĝis ĝi atingos la Senliman
Amon, ĝi ja devas paŝadi sur la longaj irejoj de karito
kaj pieco en la multoblaj departementoj de komprenemo,
kiu asekuras al ĝi la eniron en la Superan Vivon. La Diaj
Potenculoj, kiuj regas super ni, ordonas, ke ĉia sincera
kaj respektinda kredo trovu ĉi tie aman estimon.
Rimarkinte, ke la malmultaj preĝantaj animoj vice
sin aranĝis en diversaj pozicioj, t.e. unuj staras aŭ komforte
sidas, dum la plej multaj genuas, Hilario faris kelkajn
demandojn, kiujn Silas respondis resumante tiujn
objektojn:
– Jes, se nur oni nepre tenas la reciprokan respekon,
ĉiu povas ĉi tie preĝi tiel, kiel ŝajnas al li plej bone.
Kaj subtenante nian noblan sciemon, li montris al
matrono, kiu, pacience sur la genuoj, ploradis antaŭ proksima
niĉo, kaj diris:
– Ni observu ekzemple tiun nian petegantan fratinon.
Ni staros malantaŭ ŝi, ke ni ŝin ne ĝenu per nia
ĉeesto. Kaj, envolvante ŝin en la vibrojn de nia simpatio,
ni enprenos en nin ŝian mensan kampon, kaj tiel ni klare
kaptos la bildojn, kiujn ŝi kreas per sia persona preĝoprocedo.
Ni lin sendiskute obeis, kaj, miaflanke, laŭgrade kiel
mi koncentris mian atenton sur tiu klinita grizhara kapo,
ĉiam plu ŝanĝiĝis antaŭ miaj okuloj la mallarĝa spaco
de la niĉo...
Iom post iom, kvazaŭ ĝi elkreskus el la lilioblanka
muro, bela vidaĵo ekmontriĝis al niaj miregantaj okuloj.
Tio estis vivanta rebildigo de la ĉarma skulptaĵo de Tei-
(*)
xeira Lopes , prezentanta la Plejsanktan Patrinon,
plorantan pri sia mortinta Dia Filo.
(*)
Antonio Teixeira Lopes, eminenta portugala skulptisto.
– Noto de la Aŭtoro.