Ago kaj Reago - Cindy

Ĉap. V – Malsanaj animoj 59
La Asistanto sin turnis al Orzil kaj kompatplena
diris:
– Nu, la nuna situacio de ĉi tiu nia amiko estas
ja tro komplikita. Li ne povas sen malutilo forlasi la
kradon.
Ni foriris de antaŭ tiu malsanulo, kun pugnigitaj
manoj malbenanta nin, kaj alproksimiĝis al alia ĉelo.
Ĉe la peto de Silas, ke ni bone observu la vidaĵon
antaŭ ni, ni atente ekrigardis la nunan malsanulon, viron
treege malgajaspektan, sidantan ĉe la fundo de sia ĉelo,
kun la kapo klinita inter la manoj kaj okuloj fiksitaj
sur proksima muro.
Akompanante lian atenton sur la punkton, kiu centrigis
en si liajn okulradiojn, kvazaŭ nevidebla spegulo,
repentranta liajn proprajn pensojn, ni vidis ampleksan
vivantan bildon, sur kiu distingiĝis, hele prilumita de la
luno, strato de granda urbo; sur tiu strato ni vidis lin
ĉe la stirrado de aŭtomobilo persekutanta ebrian piediranton,
ĝis li senkompate mortigis la malfeliĉan.
Ni do troviĝis antaŭ murdinto, alkroĉita al premantaj
mensaj bildoj, kiuj lin enŝlosis en punaj rememoroj.
Estis rimarkebla lia neesprimebla angoro, inter riproĉo
de konscienco kaj pento.
Delikate vokita de Silas, li vekiĝis, kvazaŭ sovaĝa
besto, ŝirita el la kvieteco de dormo. Li instinkte sin
ĵetis kontraŭ nin per akrobata eksalto, per kiu li tamen
ne povis atingi nin dank’al la krado, kaj kriegis:
– Ne estas atestintoj . . Neniom da atestintoj... Ne
mi transveturis tiun malfeliĉulon, kvankam mi lin prave
malamis... Kion vi intencas kontraŭ mi? Denunci min?
Sentaŭguloj! Ĉu vi do spionis la senvivan straton?
Ni ne respondis. Silas kortuŝita lin rigardis iom longe
kaj diris:
– Ni forlasu lin. Li estas tute implikita en la rememorojn
pri sia krimo, kaj pensas, ke ankoraŭ post la
morto li mokos plu juĝistojn.
Hilario kun mirego intermetis:
– Ĉe tiu malsanulo, kiun ni vidis ĉirkaŭita de la
figuro de tri junuloj, kaj ĉe ĉi tiu amiko, kiu rigardadis
scenon de murdo...