Ago kaj Reago - Cindy

144 Ago kaj Reago – Andreo Ludoviko / Chico Xavier
ega virina amo estas unu el la plej respektindaj fortoj
en la Dia Kreitaĵaro.
Ni tamen havis jam neniom da tempo por pluaj kon-
sideradoj.
Ni tiam atingis, sur la Tero, dometon kun tri sen-
ornamaj malvastaj ĉambroj. La horloĝo montris kelke
da minutoj post noktomezo.
Akompanante Silason, kies ĉeesto forpelis plurajn
estulojn, venintajn el la ombro kaj tie kolektiĝintajn en
la senduba intenco maltrankviligi tiun atmosferon, ni en-
iris en humilan ĉambron.
Sen neceso de vortoj ni ekrimarkis, ke tiu demando
estas ja konsternanta.
Apud afliktegita kaj senfortiĝinta juna sinjorino plo-
retadis maltrankvila knabino, aĝanta du-tri jarojn... En
la halucinovualitaj, senkonsciaj okuloj de la infano oni
vidis la signon de homoj, stampitaj per neforigebla su-
ferado jam de sia naskiĝo.
Laŭ la nekaŝebla absorba zorgo de Silas estis tamen
facile konstateble, ke la kompatinda sinjorino la plej urĝe
bezonis nian helpon.
La malfeliĉa, genue, varme kisadis la etulinon, el-
montrante la ekstreman angoron de la homoj, por ĉiam
adiaŭantaj la mondon.
Tuj poste, per rapida gesto, ŝi ekprenis glason, kie
troviĝis miksturo kun ia venenaĵo, pri kiu ni ne povis
dubi. Sed, antaŭ ol ŝi ĝin almetis al la ardanta buŝo,
jen la Asistanto per firma tono diris al ŝi:
– Kiel vi povas pensi pri la ombro de morto sen
la lumo de preĝo?
La malfeliĉa virino aŭdis lian demandon ne per la
karnaj timpanoj, sed la frazo de Silas invadis al ŝi la
kapon kvazaŭ fortega enblovo.
Ŝiaj okuloj ekfajreris per nova brilo kaj la glaso
ektremis en ŝiaj nun ŝanceliĝantaj manoj.
Nia gvidanto etendis super ŝin siajn brakojn, envolv-
ante ŝin en anestezajn emanaĵojn de kareso kaj boneco.
Nun posedata de novaj pensoj, Marina – ĉar ŝi ja
estis tiu fratino, por kiu afliktita patrina koro petis pri
helpo – remetis la danĝera glason sur ĝian antaŭan