Ago kaj Reago - Cindy

54 Ago kaj Reago – Andreo Ludoviko / Chico Xavier
kurso en la regno de mallumo, nomis puriga ekstermado.
Laŭ ilia supozo, la kulpaj animoj post la morto estas
terure turmentataj de la demonoj, loĝantaj en mallumo.
Ĉi tiuj informoj de la Asistanto, ligitaj kun la ĝemoj
kaj lamentoj, kiujn ni senĉese aŭdadis, faris sur ni mal-
agrablan impreson.
Eble tial Hilario, dolore tuŝita de tiuj krioj ĉirkaŭ
ni, demandis mirigita:
– Sed kial vi diras komprenebla torturado?
Kaj sincere elverŝante sian koron:
– Ĉu vi trovas juste, ke tiom da estuloj ĉi tie ko-
lektiĝu en tia granda afliktiĝo?
Silas malĝoje ridetis kaj konsideris:
– Mi komprenas vian ĉagrenon. Nediskuteble tiom
da kunestantaj doloroj ne estus justaĵo, se ilin ne naskus
tiuj, kiuj, en la mondo, preferis la ĉiutagan traktadon
kun maljusto. Sed, ĉu ne estas ja kompreneble, ke ĉiu
rikoltos la frukton el sia propra plantejo? En unu sama
peco da malavara neŭtrala tero, vartanto de urtiko ko-
lektas urtikon, kiu vundas, kaj fleganto de ĝardeno deŝ-
iras floron, kiu parfumas. La grundo de la vivo estas
unu sola por ni ĉiuj. Ni ĉi tie, sur ĉi tiu grandega kam-
po de angoro, trovus ne animojn simplajn kaj senkulp-
ajn, sed estulojn, kiuj misuzis sian inteligentecon kaj
sian povon kaj kiuj, memvole surdaj al la saĝo, deviis
en la abismojn de frenezo kaj krueleco, de egoismo kaj
nedankemo, kelkatempe fariĝinte sklavoj al la malraciaj
kaj monstraj mensaj kreaĵoj, kiujn ili al si mem teksis.
Nia konversacio estis tuj interrompita antaŭ dom-
eto, kiu ne distingiĝis de la nebulego kaj el kiu ĵetiĝis
revigliga lumfasko.
Sentinte nian ĉeeston, grandegaj hundoj, kiujn ni
povis vidi de ekstere, en tiu fasko da malforta lumo
strange bojetadis.
Alta kaj krudaspekta viro subite ekaperis kaj salutis
nin de ĉe la kradpordeto, apartiganta nin de la sojlo,
kaj ĝin malfermis al ni.
Silas lin ĝoje prezentis al ni. Tio estis Orzil, unu
el la gardistoj en la Domo, servantaj en la regiono de
mallumo.