Ago kaj Reago - Cindy

230 Ago kaj Reago – Andreo Ludoviko / Chico Xavier
Supera Sfero. Je la kosto de teruraj luktoj por sia pro-
pra regeneriĝo, ili sukcesis havigi al si solidan rondon
da amikoj kaj grandan sperton; tamen la memoro pri tiu
junulino, fariĝinta ilia viktimo, estis venena dorno en la
faldoj de iliaj animoj. Tial, por plialtiĝi en la Senlima
Lumo, ili devas pagi tiun malhoronigan ŝuldon.
Kaj esperplena, li akcente diris, kun rigardo disra-
dianta nekonatan feliĉon:
– Post tri tagoj de hodiaŭ mia patro abdikos de sia
funkcio de direktoro de nia institucio kaj fine altiĝos
apud mian patrinon, por ke ili ambaŭ ricevu baldaŭ la
reenkarniĝon, kiu ilin atendas, sub la gardo de kelkaj
niaj amikoj. Mia patro foriros la unua, post nelonge
sekvos lin mia sindona patrino por la envolviĝo en la
karnon, kaj post kelka tempo, kiam ili geedziĝos inter
la homoj, ili ricevos min en la brakojn, kiel sian unue-
naskiton, por ke ni tri akceptu la suferantan Aidan en
niajn korojn. Jesuo konsentos al ni la feliĉon elpagi
tiun grandegan ŝuldon, ĉe la ama helpo de mia patrino,
kiu rezignis por nia bono la ĝojon de tuja plialtiĝo...
Kiel vi povas vidi, ni mem, laŭ la Leĝo, serĉas la Jus-
tecon meminiciate.
La Asistanto elmontris en sia mieno la ravitecon de
feliĉa infano.
– Kaj vi? – subite demandis Hilario. – Ĉu vi
ankoraŭ restados ĉi tie?
– Ne – respondis la nobla amiko. – Ĉe la for-
iro de mia patro mi havigis al mi la permeson eniri en
grandan edukejon, kie mi spertiĝos por la novaj taskoj
de la homa medicino, celante mian plej proksiman sur-
teran migradon.
Ĉi tiu sciigo ŝanĝis nian programon. Ni devis do el-
fini nian studadon en tiu komplezema institucio, ĉar Dru-
so kaj Silas, ekde la unua momento, estis tie nia senduba
kaj fidela apogo.
Mi enbrakigis la Asistanton, jam anticipe suferante
de lia foresto. Silas estis ankoraŭ unu amiko, de kiu mi
devis disiĝi. Mi gratulis lin pro lia venko, kaj kune kun
li ni konsideris ankaŭ la devon de nia adiaŭ. La ŝanĝiĝo
de la administrado de la domo ne kuraĝigis nin por ia