Ago kaj Reago - Cindy

Ĉap. XIV – Interrompita elaĉeto 163
Tamen, se la filinetoj eĉ ploretus, jen ilia patro dis-
fandiĝis en karesojn, eĉ tiam, kiam tute ebria, bonkore
ekkriante:
– Miaj filinoj! miaj kompatindaj filinoj! Kio estos
kun vi estonte? Nur pro vi ambaŭ mi ankoraŭ ĉi tie
vivas, elportante la krucon de ĉi tiu domo!
Kaj ne malofte li mem iris kaj rekomfortigis ilin
en ilia lito.
Silas kaj ni tiam ekagis por la bono de Marcela kaj
ŝiaj infanoj.
El tiu turmentata hejmo, kiun minacis plena ruin-
iĝo, ni direktis nin al aliaj laborkampoj, sed la Asist-
anto ne trovis oportunan okazon por pli vasta instruado.
Tamen preskaŭ ĉiun vesperon ni pasigis en tiu hej-
mo kelke da minutoj en taskoj, kiuj tuŝis la plejpro-
fundon de niaj koroj. Sed, malgraŭ nia penado, la fa-
miliestro ĉiutage montriĝis pli kaj pli indiferenta kaj
malproksima.
Ĉiam malkontenta kaj incitiĝema, li ne faris al sia
edzino eĉ la ĝentilecon de la ordinara saluto. Ensorĉita
de la amorantino, li ekmalamis sian laŭleĝan kunulinon.
Li intencis liberiĝi de la devo, kiun li iam prenis sur sin,
kaj ekiri novan vojon... Sed, kiel solvi la demandon
pri sia amo al la etulinoj? Li ekpensis en si mem:
– Sincere konsiderante, mi ne amas Roberton, la
filon, kies rigardo min senvorte akuzas, ĵetante al mi
en la vizaĝon mian riproĉintan konduton, sed mi plej
kore amegas Sonjan kaj Marcian... Kiel mi disiĝus de
la filinetoj sekve de supozebla separo? Al mia edzino la
leĝo certe asekurus la rajtojn de patrino... Kun nobla
konduto, Marcela havus ĉe si la favoron de la tribu-
naloj...
Li meditadis, meditadis...
Malgraŭ ĉio li ne rezignis la karesojn de Mara, kies
potenco mastris lian kadukan sentadon. Kie ajn li trov-
iĝis, tie premadis lin ŝia enŝoviĝanta influo, kiu disfendis
lian karakteron kaj klinigis la nukon al li, viro, kiu, ĝis
sia renkontiĝo kun ŝi, estis honesta kaj feliĉa. Iafoje li
penis forskui de si tiun jugon, sed vane.
Marcela montriĝis kiel la figuro mem de la disci-