Ago kaj Reago - Cindy

92 Ago kaj Reago – Andreo Ludoviko / Chico Xavier
okuloj fiksitaj sur grandaj ligaĵoj da monpaperoj, ĉi ti-
ujn karesadis kun satana rideto.
Por ke mi estu bone informita pri ĉio, la Asistanto
flustris al mi en la orelon:
– Ĉi tio estas Ludoviko, kiu, liberiĝinte el la korpo
per dormo, venas karesadi monon, tion, kio nutras liajn
pasiojn.
Troviĝis antaŭ ni viro matura, tamen kun fizionomio
ankoraŭ freŝa, sed kun malelegantaj manieroj; liaj okul-
oj, alkatenitaj al la bankbiletoj, reliefigis lian strangan
mienon de venka ambicio.
Li ĵetis rapidan rigardon ĉirkaŭen, kun la indiferent-
eco de homo, ne sukcesanta vidi nin. Tuj post kiam ni
lin obsrvis dum unu minuto, jen, kvazaŭ lin gardus ne-
videblaj cerberoj, envenis en la ĉambron du elkarniĝintaj
malagrablaspektaj viroj, kiuj arogante alpaŝis al ni, kaj
unu el ili demandis:
– He vi, kiuj vi estas?
– Ni estas amikoj – respondis Silas per natura
tono.
– Nu bone – rediris la dua –, en ĉi tiun dom-
on estas enlasataj nur tiaj homoj, sciantaj alte taksi
monon...
Kaj montrante en direkto al Ludoviko, li aldiris:
– Tiel estas por tio, por ke li ne forgesu gardi ti-
ujn riĉaĵojn, kiuj ja estas niaj.
Mi intuicie konkludis, ke ni staras antaŭ Leonel kaj
Klarindo, tiuj iam senposedigitaj fratoj.
Certe tial, ke ni ŝuldis ian klarigon al ilia sovaĝa
atendo, kun kiu ili sekvis niajn eĉ plej malgrandajn mov-
ojn, Silas diris:
– Jes, jes... Kiu ja ne ŝatas sian havaĵon?
– Tre bone! Bonege! – kontente respondis ambaŭ
persekutantoj, frotante al si la manojn kaj ĝojante, kva-
zaŭ ili trovis pli da brula materialo por la fajrejo de
venĝo, kiun ili nutris en miregiga frenezeco. Tuj akirinte
konfidon al ni, ĉe la paroloj, per kiuj la Asistanto lin
trankviligis, Klarindo, la pli brutiĝinta el ambaŭ, ekra-
kontis:
– Ni estis viktimoj de terura perfido, ni perdis la