Ago kaj Reago - Cindy

Ĉap. IV – Kelkaj ĵuselkarniĝintoj 45
– Ho Dio, ne permesu, ke mi renkontu ŝin, antaŭ
ol pagi miajn ŝuldojn! Sinjoro, kompatu min, pekulinon,
kiu ofendis Vin, humiligante kaj vundante la amoplenan
patrinon, kiun Vi donis al mi!
Sed kun helpo de du flegistinoj la simpatia sinjorino,
ŝin konsolante, kuŝigis ŝin sur porteblan liton kaj dank’al
nesuperebla karesemo igis ŝin silenti.
Kunhelpinte la komfortigon de la malsanulino, Silas,
ĉe mia emocio, klarigis:
– La nobla sinjorino, kiu prenis ŝin en siajn brak-
ojn, estas la patrino, veninta renkonte al sia filino.
– Kio do! – ekkriis Hilario terurita.
– Jes, ŝi ame akompanos ŝin, sed sin ne rekonig-
ante, por ke la kompatinda elkarniĝinta junulino ne su-
feru malutilajn afekciojn. La perispirita traŭmo kaŭzis
longedaŭrajn malekvilibron kaj afliktiĝon.
– Kaj kial la malsanulino decidis tiel surprize kon-
fesi sian kulpon? – scivole demandis mia kolego.
– Ĝi estas ordinara fenomeno – respondis la Asist-
anto. – La mensaj kapabloj de nia suferanta fratino
ŝtoniĝis ĉe la riproĉo de konscienco pro la plej granda
eraro en ŝia lasta ekzistado, kaj ĉar la morto devigis
ŝin pli serioze mediti pri sia faro, tial ŝi sin fordonis tuta
al tiaj rememoroj. Konfesinte la romkatolikan religion,
ŝi ankoraŭ pensas, ke ŝi staras antaŭ pastro, kaj akuzas
sin pri la kulpo, kiu makulis al ŝi la vivon...
Tiu sceno estis min profunde vundinta. La krudeco
de tiu vidaĵo, kiun la vero prezentis al mi, pelis min al
dolora meditado.
Ne ekzistas do kaŝitaj malbonaĵoj sur la Tero! Ĉiaj
krimoj, ĉiaj mizeraĵoj de homo iam kaj ie nudiĝos!
Silas komprenis la amarecon de mia meditado kaj
venis al mi helpe, rimarkante:
– Jes, mia amiko, vi ĝuste observas. La Kreitaĵaro
de Dio estas glora lumo. Ĉia ajn ombro de nia kons-
cienco restas stampita en nia vivo tiel longe, ĝis ni mem
forlavos la makulon per la ŝvito de la laboro aŭ per la
larmoj de la kulpelpago...
Kaj vidante la afliktoplenajn kaj elkorajn ekkriojn
ĉe la revidiĝo, kiu tie okazis antaŭ niaj okuloj kaj en