Ago kaj Reago - Cindy

Ĉap. II – Konsideroj de la Instruanto 27
igis al li la atakojn de ribelado kaj bruteco. Fariĝinte
ia socia “tiraneto”, la malfeliĉulo estis senkonscie tren-
ita en la malluman marĉon post la morto de la korpo;
hodiaŭ, sentante sin responda pri la semitaj eraroj, kiuj
ruinigis lian vivon, la malfeliĉa patrino klopodas por lin
denove havi ĉe si.
– Ĉu ŝi realigos tian intencon? – demandis Hilario
interesite.
– Ni tion ne dubu – rediris konvinkite nia amiko.
– Sed... kiel?
– Moliĝante koncerne sian moralan respondecon per
la troo da komforto, nia amikino reenkarniĝos en mi-
zerega medio; tie, kiam denove juna sed senhelpa virino,
ŝi ricevos tiun saman infanon, kiun ŝi mem implikis en
la iamaj fantaziaĵoj de frivola riĉulino. Ĉe la manko
de monrimedoj ŝi konstante inspiros al li heroecon kaj
kuraĝon, igante lin pli ĝuste vidi la vivon kaj purigante
liajn fortojn en la forĝforno de malfacileco kaj suferado.
– Ĉu ili venkos en tiu malfacila provo? – ree de-
mandis mia kunulo kun evidenta scivolo.
– La venko estas la feliĉo, kiun ni ĉiuj al ili deziras.
– Kaj se ili perdos tiun planatan batalon?
– Certe – respondis la direktoro per esprimoplena
tono – ili en pli malbona stato revenos en la profund-
egaĵojn, kiuj nin ĉirkaŭas...
Malgaje ridetinte, Druso aldonis:
– Ĉiu el ni, enŝuldigitaj Spiritoj, renaskiĝante en
la karno, portas kun si en la medion de la homoj lum-
strion el la ĉielo, kiun ni revas konkeri, kaj vastan mal-
lumveston el la infero, kiun li mem altranĉas al si.
Kiam ni ne estas sufiĉe fortaj por iri al la ĉielo, kiu
donas al ni okazojn por atingi ĝin, tiam ni revenas en
la inferon, kiu malantaŭe nin sorĉe allogas...
Nia gastiganto estis parolonta plue, sed malfirme
paŝanta maljunulo venis antaŭ nin kaj humile diris:
– Ho ve, mia Instruanto, mi estas laca laboradi
meze en la ĉi tieaj malfacilaĵoj! Jam dudek jarojn mi
portas frenezajn kaj ribelajn malsanulojn en ĉi tiun azil-
on! Kiam mi ekhavos mian korpon sur la Tero, por
ripozi en la enkarna forgeso apud la miaj?