REVISTA DIAPENTE Nº 1

Nº 1 REVISTA DIAPENTE. CONSERVATORIO SUPERIOR DE MUSICA DE VIGO. ABRIL 2011
web: http://www.diapente.es/ Email: cmus.vigo@edu.xunta.es
máis nos identifiquemos, pode ser tradicional, conservador, ou xuvenil e elegante. O máis
importante e non chamar a atención do tribunal ou da audiencia. A discreción e importante,
xa que as persoas o que van valorar vai ser a interpretación, e se comezan a valorarnos por
outros aspectos, pode ser prexudicial para nós. Por exemplo, hai xente que incluso sen
coñecela, cáenos mal polo simple feito de cómo vai vestida ou ata por como se comporta ou
camiña.
En canto ás mulleres, podemos subliñar un punto importante, a maquillaxe. Como
dixen antes hai que intentar ser discreto, conseguirémolo cunha maquillaxe minimalista, non
moi sobrecargada, xa que desta maneira estaremos chamando a atención dos espectadores.
Xera máis mala impresión, unha muller con moito maquillaxe, que unha sen ningún.
En resumo, o importante é a interpretación e non a nosa vestimenta, por iso debe
quedar nun segundo plano, sen conseguir que ninguén se fixe nela por ser demasiado
impactante. Hoxe en día, a maioría dos músicos, soen vestirse de negro ou cores escuras,
pasan desapercibidas, e o mesmo tempo poden ser elegantes e cómodas.
LINGUAXE NON VERBAL
Nos estudios de Albert Mehrabian, demostrouse que nunha mensaxe entre dúas
persoas, só o 7% é verbal (palabras), un 38% vocal (ton da voz, matices, entoación) e un
55% non verbal (expresións faciais, linguaxe corporal, xestos,). Se nos atopamos nunha
conversación longa, isto aumenta, e máis do 65% da comunicación e de tipo non verbal. Se
isto o trasladamos as interpretacións, poderíamos estar case nas mesmas condicións, xa que
mentres tocamos realizamos moitos xestos e expresións. Se non levamos coidado con estes,
pode ser que non esteamos transmitindo o que desexamos, e dar imaxe de inseguridade,
medo ou nerviosismo.
Xestos e expresións como tragar saliva en exceso, apertar os beizos, fretar moito as
mans , manipular en exceso o instrumento, respiracións profundas, etc. transmiten
certa inseguridade ó público, que crerá que estamos con nervios ou ansiosos.
Fregar os ollos ou estar coa mirada perdida, suxire inseguridade enriba do escenario,
intentando evitar cruzar miradas co tribunal ou co público.
Tocar ou fretar unha orella, mentres o público está aplaudindo despois dun recital,
pode transmitir a sensación de que o individuo está avergoñado, ou que non quere escoitar
91