proaza min<strong>de</strong>rt wijnstra Snoek en bears út te silen In jonge snoek hie in boatsje fûn oan ’e kant fan ’e mar. In wrak. It lekte oan alle kanten, it roer wie ferdwûn en <strong>de</strong> mêst lei heal oerboard. Mar <strong>de</strong> snoek seach <strong>de</strong>r noch wol ljocht yn. Hy stoppe <strong>de</strong> gatten ticht mei reidstâlen, sette <strong>de</strong> mêst wer oerein en makke fan <strong>de</strong> âld dweil in seil. ‘Giest mei te silen?’ frege er <strong>de</strong> bears, dy’t nijsgjirrich om it skipke hinne swom. ‘Ja, fet!’ rôp <strong>de</strong> bears en hipte by <strong>de</strong> snoek yn it skipke. ‘Dit ha ’k altyd al ris wollen. Kinsto sile?’ ‘Foar <strong>de</strong> wyn sylt in toppe strie ek,’ sei <strong>de</strong> snoek, ‘en wy kinne allinnich mar foar <strong>de</strong> wyn, want wy ha gjin roer. Hâld dy beet, dêr gean we!’ ‘Machtich!’ pipe <strong>de</strong> bears en gie foaryn lizzen. It buiswetter spatte him oer <strong>de</strong> kop. ‘Hâld koers, snoek, hâld koers!’ De snoek skuor<strong>de</strong> oan ’e skoat en it skipke krige <strong>de</strong> gong <strong>de</strong>r aardich yn. ‘Hast ek wat by dy te iten?’ frege <strong>de</strong> bears, doe’t se healwei <strong>de</strong> mar wiene, ‘<strong>de</strong> seewyn makket roppich.’ Syn lûd kaam amper boppe it gûlen fan ’e wyn út. ‘Nee!’ raas<strong>de</strong> <strong>de</strong> snoek. Hy hie hâl<strong>de</strong>n en kearen mei it âld wrak. It waai<strong>de</strong> hur<strong>de</strong>r as er tocht hie, <strong>de</strong> mêst kreake <strong>de</strong>r oer. ‘Kinst better bid<strong>de</strong> ynstee fan ite, want as we dit oerlibje, is ’t in wûn<strong>de</strong>r.’ ‘Bid<strong>de</strong>?’ rôp <strong>de</strong> bears, ‘kinsto bid<strong>de</strong>?’ ‘Ik doch oars neat,’ raas<strong>de</strong> <strong>de</strong> snoek, ‘skippers binne tige gelovich, want se kinn’ net swimme. Leausto?’ ‘Nee, ik wit noait wat ik leauwe moat,’ sei <strong>de</strong> bears en begûn wetter út ’e boat te skeppen, ‘ik leau oars neat as <strong>de</strong> waarman en <strong>de</strong> wetterstan<strong>de</strong>n. De rest ha ’k op in pypfol.’ ‘Dan bin ’k ferlern!’ jammere <strong>de</strong> snoek, ‘mei in hei<strong>de</strong>n oan board.’ Op itsel<strong>de</strong> stuit skuor<strong>de</strong> <strong>de</strong> âld dweil yn twaen en kaam <strong>de</strong> mêst mei in klap nei ûn<strong>de</strong>ren. It boatsje kear<strong>de</strong> himsels mei <strong>de</strong> kop yn ’e wyn en achterstefoaren fleagen se op ’e legerwâl ta. ‘Fet, man!’ rôp <strong>de</strong> bears, ‘dit is pas libjen! Ik wol ek silen leare!’ ‘Hoaze, blin<strong>de</strong>r!’ kjirme <strong>de</strong> snoek, ‘<strong>de</strong>r falt neat mear te silen. Hoaze!’ Se dûkelen fan skomkop nei skomkop en koene amper <strong>de</strong> kop noch boppe hâl<strong>de</strong>, safolle wetter stie <strong>de</strong>r al yn it skipke. ‘Wat in aventoer!’ hime <strong>de</strong> bears, ‘wy binne freonen foar it libben. Dit ferjit ik noait wer!’ Mei in klap fleagen se tsjin ’e wâl op flak by in fisker dy’t syn ark krekt oppakke soe. De man krige gau it skepnet en fiske <strong>de</strong> ûnfortúnlike silers út it wetter. ‘Sjoch ris oan, myn <strong>de</strong>i is doch noch goed,’ lake <strong>de</strong> fisker. ‘Uzes ek,’ hime <strong>de</strong> snoek, ‘myn gebed is ferheard, want it hie net folle skeeld, of wy wiene fersûpt.’ 28
29 <strong>de</strong> <strong>Moanne</strong> numer 7 septimber 2003 yllustraasje babs wijnstra Trotwaer