de Moanne

39
de Moanne numer 7 septimber 2003
Faak hie er derop trochfantasearre, ienris op bêd hie er it der samar útflapt.
‘Hiene minsken ek mar wjukken,’ hie er ta beslút suchte.
‘Do smearlap! Ellindige fint, smoarch bist,’ hie se lilk roppen.
It lytse húske skodde deroer, doe’t de doar teplak foel. Ferbjustere hie er nei de tichte
doar stoarre, wat hie er eins ferkeard sein?
It wie dy jûn doe’t er de kar makke. Om it iene te winnen soe er it oare ferlieze. In
hiele moanne hie er net fuort west. Neat gjin drege petearen mei de gemeente. In fiks
gat yn ’e ynventarisaasje. Hy hie it ferlern, al gau wiene de meunsters kaam. Hie er
dochs in ferkearde kar makke?
It reid beweecht, ynienen sjocht er it. Der krûpt wat út it wetter. Stadich gripe de
poatsjes de grouwe stâle fêst. Omheech is it doel. Hy hâldt de siken yn, fernimt er, mar
dat hoecht net, it bistke sil net omkeare. Healweis hâlde de poatsjes stil. It wachtsjen
kin begjinne.
It bistke is betiid, mar ek let. Betiid, want it is noch april, let, want de sinne stiet al
heech. Hy hat it al faker meimakke. It sil in hiel skoft duorje, in libben wurdt ôfsletten,
in nij kin begjinne.
En samar wiene de ferkearde wurden fallen. Wêroer eins wit er net iens mear.
‘Ik wol sa net fierder,’ hie se úteinlik sêft, hast leaf sein.
Hy hie der gjin antwurd op. Syn kar hie goed west, mar har oertsjûgje wie mislearre. En
no soe se fuort, hy hie nochris ferlern.
It lyfke skuort, it sil no net lang mear duorje. Mei ferwûndering sjocht er nei it barren.
It lytse bist lit foargoed in âld libben efter him. Nea mear sil er in gefaar wêze foar it
lytse wetterlibben, noch eefkes en dan sil er baas wêze yn ’e ynsektewrâld boppe it
wetter. Fleane sil er, ite, yn tandem fleane, frij wêze oant...
Hja wie útflein. Noch ien kear hie er har sjoen, mei har praat.
‘Hoe is ’t mei dy?’ hie se frege.
‘Goed.’
‘Wier?’
‘Wier.’
‘Ik sil trouwe.’
‘Soa.’
‘Wy komme yn it nije plan te wenjen.’
‘Soa.’
‘No, it bêste dan mar.’
En dat wie de lêste kear. De meunsters hiene har te pakken krigen.
It is safier, it bistke skommelet noch wat hinne en wer at er fierder by de stâle opklaut.
Syn âlde libben bliuwt sichtber oan ’e stâle hingjen. De wjukken hingje slop om it liif,
mar dat sil net sa bliuwe. It liket der hielendal net op, mar dochs docht it lange smelle
lyfke fan de juffer him oan in sigaret tinken en dêrmei komt him ek it pakje wer yn ’t
sin.
Juster hie er samar it pakje sigaretten en de oanstekker boppe op ’e krante lein. Hy hie
Trotwaer