ENVER HOXHA. VERSLAG AAN HET VIIe KONGRES VAN DE ...

vorm geregeerd door de bourgeoisie. Het Marxisme-Leninisme leert ons dat in onze
tijd landen worden ingedeeld overeenkomstig het sociale systeem dat er heerst,
in burgerlijk-kapitalistiese landen en socialistiese landen. De theorieën over het
zogenaamde tussenstadium van niet-kapitalistiese ontwikkeling, zijn bedoeld om
het echte stocialistiese streven dat in veel landen bestaat, te saboteren, om ideologiese
verwarring te veroorzaken en om de strijd van de progressieve krachten te
ondermijnen.
Op dezelfde manier gaan de Marxisten bij het beoordelen van de politiek die
door verschillende staten en regeringen wordt gevoerd ook uit van het klassestand-
punt, van de positie die deze regeringen en landen innemen tegenover imperialisme
en socialisme, tegenover hun eigen volk en de reaktie. Op basis van deze lessen
bouwen de revolutionaire beweging en het proletariaat hun strategie en taktiek,
vinden en verenigen zij zich met hun echte bondgenoten in de strijd tegen het
imperialisme, de bourgeoisie en de reaktie. De begrippen „derde wereld”, „niet-
gebonden landen” of „ontwikkelingslanden” scheppen de illusie onder de brede
massa’s die vechten voor nationale en sociale bevrijding dat er zogenaamd een dak
gevonden is waaronder ze beschut zitten tegen de dreiging van de supermachten.
Deze begrippen verzwijgen echter de werkelijke situatie in de meerderheid van deze
landen, die op de een of andere manier, — politiek, ideologies en ekonomies — gebonden
zijn aan en afhankelijk zijn van de twee supermachten en de vroegere koloniale
machten.
De Joegoslaviese revisionisten verdedigen het idee van „niet-gebonden landen”.
Volgens hen horen bij deze groep alle landen die zich niet verbonden hebben door
militaire verdragen met de imperialistiese en revisionistiese grootmachten, vooral
met de NAVO en het Warschau-pakt. Maar veel van deze landen zijn, zonder formeel
deel te nemen aan deze twee militaire blokken, zo sterk verbonden met de
supermachten en de grote kapitalistiese landen door een reeks verdragen en overeenkomsten,
dat het woord „niet-gebonden” een erg holle klank heeft.
Deze positie van de ,,niet-gebonden” beweging werd bevestig door de Konfe-
rentie van Colombo. Met moeite slaagde men er daar in de uiteenlopende standpunten
en de tegengestelde politieke doeleinden die individuele landen of groepen
van deelnemende staten nastreven, te verbergen. Dit keer sprak niemand zich uit
tegen of deed openlijk een aanval op de Verenigde Staten van Amerika en de Sovjet-
Unie of stelde zich op tegenover hun agressieve en oorloghitserige politiek en akti-
viteiten. Maar zij vonden het gunstig en voordelig een aanval op Frankrijk te doen!
Veel staten die zich voordoen als niet-gebonden hebben onderling defensieve
en offensieve militaire verdragen gesloten, waaraan ook imperialistiese machten
deelnemen. Geen van de deelnemers heeft deze verdragen opgezegd. Het Sovjet-
sociaal-imperialisme probeert een „Aziaties Veiligheidsverdrag” op te zetten,
morgen een soortgelijk verdrag over „Afrikaanse Veiligheid” enzovoort. Dit zijn
allemaal verschillende vormen van organisatie bedoeld om een zogenaamd niet-
gebonden land te veranderen in een land dat in alle opzichten tot slavernij gebracht
is.
De leuze „niet-gebonden” landen geeft de verkeerde indruk dat een groep
staten is gevormd die de mogelijkheid heeft „zich te verzetten” tegen de blokken
van de supermachten, wekt de indruk dat al deze landen, zonder uitzondering,
42