ENVER HOXHA. VERSLAG AAN HET VIIe KONGRES VAN DE ...

dat zij met hun nieuwe theorieën de sleutel hadden gevonden voor de verklaring van
gebeurtenissen in de wereld die Marx, Engels, Lenin en Stalin niet hadden voorzien,
dat zij de meest kreatieve oplossingen hadden gevonden voor de problemen van de
revolutie. Maar de verschijnselen en gebeurtenissen gooiden al de theorieën en
preken van de revisionisten omver.
Dit geldt vooral voor de gebeurtenissen in Chili, die aan het licht brachten hoe
dwaas de revisionistiese theorieën zijn en hoe groot de schade is die ze aan de revolutie
toebrengen. De revisionisten propageerden het Chili van Allende als het meest
juiste voorbeeld van de strijd voor het socialisme, dat volledig overeen kwam met de
nieuwe revisionistiese maatstaven. Chili bewees volgens hen dat de overgang naar
het socialisme langs parlementaire en vreedzame weg kon plaatsvinden. Volgens hen
was Chili het ,levende bewijs’ van de toepassing van de zogenaamde ,pluralistiese’,
,demokratiese’ en ,nationale’ socialisme, de konkrete toepassing van alle theorieën
die door het hele revisionistiese wereldkoor werden rondgebazuind.
Maar wat voor het Chileense volk een groot drama is, hoewel van tijdelijke en
voorbijgaande aard, vormt voor de moderne revisionisten een onherstelbare nederlaag,
het instorten van luchtkastelen, van al hun opportunistiese theorieën.
De fascistiese staatsgreep in Chili was een erg sterk bewijs van de onjuistheid van
de revisionistiese theorieën over de vreedzame en parlementaire weg, net als het
geval van Indonesië een aantal jaren daarvoor. De coup liet zien dat de ijzeren
wetten van klassenstrijd, van revolutie en kontra-revolutie zich niet veranderen om
in de ziekelijke dromen en subjektieve wensen van de revisionisten te passen.
Na de gebeurtenissen in Chili werkten de Italiaanse revisionisten, als ijverige
dienaren van de bourgeoisie, hun ,theorieën’ verder uit, waarbij ze nog verder gingen
op hun weg van verraad. Ze lanceerden de stelling dat onder de ,nieuwe omstandigheden’
een kommunistiese meerderheid in het parlement niet langer genoeg was
voor de overgang naar het socialisme, maar dat zij eerst een algemeen bondgenootschap
moesten sluiten met de belangrijkste burgerlijke partijen. Zo ontstond het
,histories kompromis’ met de Italiaanse Christendemokratiese Partij, met de partij
van het Vaticaan en Fiat, de NAVO en de EEG. Nu bedelen de Togliatti-
revisionisten, verstrikt in hun reformistiese theorieën, met grote vasthoudendheid
bij de sociaal-demokraten en de christen-demokraten om een stukje van de winst die
de kapitalistiese spekulanten uit het zweet van het Italiaanse volk halen.
Het is te betreuren dat deze renegaten, die beheerders proberen te worden van
de zaken van de bourgeoisie, het Italiaanse proletariaat blijven misleiden. Maar wij
spreken ons vertrouwen erin uit dat de arbeidersklasse van Italië de periode van stilstand
waar de revisionisten en hun reformistiese tegen de revolutie gekante vakbonden
haar in hebben gebracht, te boven zullen komen en dat zij zal beseffen dat zij
in de huidige omstandigheden in Italië het rode vaandel van Marx, Engels, Lenin en
Stalin moet opnemen en de moeilijke weg van de revolutie op moet gaan, anders
komt er zeker fascisme, en alle ernstige gevolgen van dien zijn het Italiaanse proletariaat
maar al te goed bekend.
De Franse revisionisten die ook ijverige spreekbuizen van de bourgeoisie zijn geworden
bij het aanvallen en zwart maken van het Marxisme-Leninisme, lopen in de
pas met de Italiaanse revisionisten.
De revisionistiese partij van Frankrijk is nu een partij van de bourgeoisie gewor­
73