ENVER HOXHA. VERSLAG AAN HET VIIe KONGRES VAN DE ...

den. Dat bleek heel duidelijk bij haar Tweeëntwintigste Kongres, toen haar sekre-
taris, Georges Marchais, zijn ,strategie’ voor de overgang naar het socialisme presenteerde.
De Franse revisionisten lieten elke vermomming vallen. Zij deden een aanval
op het Marxisme over een breed front en op de meest fundamentele beginselen. Zij
vertelden de wereld dat zij de revolutie en de diktatuur van het proletariaat vaarwel
hadden gezegd, dat zij hun socialisme willen bereiken zonder klassenstrijd of de onteigening
van de bourgeoisie, zonder de leidende rol van de Partij van het proletariaat
nodig te hebben. De revisionist Marchais noemde dit ,socialisme in Franse
kleuren’. Bij alle kleuren waarmee dit ,socialisme’ is versierd ontbreekt alleen het
rood van het Marxisme-Leninisme, de kleur die de bourgeoisie en de verraders woedend
en bang maakt.
Volgens Marchais zal de overgang naar het socialisme worden bereikt via de ontwikkeling
van de burgerlijke demokratie en de burgerlijke vrijheden. Onder dit
socialisme zal iedereen in vrede leven, de wolven naast de lammetjes. De stelling
over het gebruik van de burgerlijke demokratie en de burgerlijke vrijheden als de
weg naar het socialisme is een grote bedriegerij van de massa, een vernisje over
de kapitalistiese maatschappij. Het is bekend dat in het tijdperk van het imperialisme
een ontwikkeling van toenemende vrijheden en een toenemende demokratie
voor de massa nooit kan plaatsvinden binnen het kader van de burgerlijke maatschappij.
Integendeel, dit is de periode van de grote ontwikkeling van de krachten
van de reaktie, de militarisering van de ekonomie en de andere aspekten van het
leven, de onderdrukking van het proletariaat en de naties, die haar wreedste en
meest barbaarse fase bereikt onder het fascisme. Alleen de gewelddadige revolutie
en de vestiging van de diktatuur van het proletariaat kunnen de voorwaarden
verzekeren waaronder vrijheid en demokratie voor de brede massa van de bevolking
kunnen bloeien.
In zijn verslag aan het Tweeëntwintigste Kongres van de Franse revisionistiese
partij zei de kleinburger Georges Marchais, leentjebuur spelend bij de reaktionaire
theorieën van de burgerlijke ideologen volgens welke klassenverschillen gladgestreken
zijn in de industriële maatschappij, dat men tegenwoordig ,in Frankrijk niet langer
kan spreken van een proletariaat, maar van een werkende klasse.’ Maar de revisionist
Georges Marchais kan het proletariaat niet met één pennestreek afschaffen,
het leeft door en vecht om het graf te graven voor kapitalisme en revisionisme.
De moderne revisionisten en de ideologen van de bourgeoisie veranderen de
naam van het proletariaat niet zonder doel. We hebben hier niet alleen te maken
met een kwestie van naamgeving, maar met de ontkenning van de absolute noodzaak
van de omverwerping van de maatschappelijke verhoudingen door revolutie,
door geweld. De revisionisten weten dat het proletariaat in het kapitalisme niets
anders heeft dan de kracht van zijn armen, dat dat vanzelf inhoudt dat het zijn
uitbuiters en onderdrukkers moet bestrijden, de ketenen moet verbreken. Juist
deze strijd heeft tot doel de oude macht van het kapitaal tot in zijn grondvesten te
vernietigen en daarom is de bourgeoisie er ook zo bang voor. Daarom doen haar
ideologen en haar lakeien van het type Georges Marchais ook zoveel moeite om het
volk ervan te overtuigen dat het proletariaat tegenwoordig niet meer, zoals Marx
schreef, uitgebuit zou worden door de kapitalisten, dat het niet langer zijn arbeidskracht
zou zijn die meerwaarde en kapitaal schept, dat zogenaamd de produktie-
74