ENVER HOXHA. VERSLAG AAN HET VIIe KONGRES VAN DE ...

kredieten aan de Sovjet-regering, maar geeft ze ook aan de andere revisionistiese
landen en moedigt tegelijkertijd de Westerse kapitalistiese staten aan hun kapitaal
in deze landen te investeren. Deze onderneming wordt nog vergemakkelijkt door
het feit dat in deze krisistijd het Westeuropese kapitaal ekonomiese expansie zoekt
waar het maar kan.
Ondanks haar inspanningen om haar satellieten onder het politieke en militaire
juk te houden, ekonomies onderworpen en geketend met vele stalen kettingen,
is de revisionistiese Sovjet-Unie verplicht hen toe te staan betrekkingen aan te knopen
met de Verenigde Staten van Amerika en de andere grote kapitalistiese landen
van West-Europa om kredieten aan hen te vragen en die van hen te aanvaarden. Natuurlijk
moeten zij voor elk krediet ekonomies-politieke onderpanden geven en
precies dat maakt de sociaal-imperialisten het meest ongerust.
Van hun kant proberen de Sovjets bressen te slaan en de Westerse landen te infiltreren.
Deze landen maken veel ophef over wat er in Portugal gebeurde, over de
inmenging van de Sovjet-Unie door middel van de revisionistiese partij van Cunhal.
En inderdaad werd er zo’n poging ondernomen. Maar al de ophef werd meer gemaakt
voor de sensatie dan uit vrees dat de Sovjets mogelijk een voet aan de grond
zouden krijgen op het Iberies schiereiland.
Tegenwoordig zijn de tegenstellingen binnen de politieke, militaire en ekonomiese
bondgenootschappen die geleid worden door het VS-imperialisme erg scherp
geworden. De ruzies en de wedijver tussen de monopolies van West-Europa en Japan
enerzijds en de monopolies van de Verenigde Staten van Amerika anderzijds, hebben
nu een nieuw stadium bereikt waarin elke partij probeert zichzelf maximaal
te verzekeren van de beste posities, privileges en gunsten. De tegenstellingen tussen
hen zijn verder verscherpt ten gevolge van de energiekrisis en de grondstoffenkrisis,
het kleiner worden van het gebied waarnaar kapitaal geëxporteerd kan worden en
de toenemende moeilijkheden bij het veilig stellen van winsten door middel van
neo-koloniale politiek.
Dit bevestigt volkomen de analyse en de voorspelling van Stalin in 1952 toen hij
zei:
„Uiterlijk lijkt alles ,goed te gaan’; de VS hebben West-Europa, Japan en andere
kapitalistiese landen op rantsoen gezet; West-Duitsland, Groot-Brittannië,
Frankrijk, Italië en Japan zijn in de greep van de Verenigde Staten van Amerika
gekomen en gehoorzamen gedwee hun bevelen. Maar het zou een vergissing zijn
te denken dat deze ,windstilte’ door kan blijven gaan in ,alle eeuwigheid’, dat
deze landen de overheersing en onderdrukking door de Verenigde Staten eindeloos
zullen dulden, dat zij niet zullen proberen zich los te maken uit de Amerikaanse
slavernij en de weg te nemen van onafhankelijke ontwikkeling.”
Binnen het raam van de bondgenootschappen van het Westen zijn de grootste
ruzies die tussen de Verenigde Staten van Amerika en de Europese Gemeenschap,
die, ook ten gevolge van druk en manoeuvres van het Sovjet-blok, de neiging hebben
toe te nemen.
Uit konkurrentieoverwegingen proberen de Verenigde Staten, teneinde te voor-
komen dat de Europese Gemeenschap sterker wordt en zich hecht verenigt, haar
leden afzonderlijk te manipuleren en ze tegen elkaar op te zetten. Behalve dat ze de
andere zwakke leden in slavernij houden, spannen de Verenigde Staten zich vooral
45