Het vergeten tijdspad

werden bemonsterd en werden wel rechtstreeks als ‘terpentine’ geïdentificeerd door de
justitielaborant.
Het ging de verdediging er hierbij om aan te tonen dat het met uitdampen van slecht
verpakte terpentine monsters wel mee viel. Dit laatste was door de B. Postema als
‘verklaring’ gebruikt voor het niet aantreffen van koolwaterstoffen in de door hem zo
gewenste ‘separate brandhaard’ op de gang (monster 4). Die moest aangestoken zijn om
toch wat ‘juridisch bewijs’ te hebben of te fabriceren/fabuleren met één separate
brandhaard. Als ‘old wive tale’; omdat deze plek in verbinding stond met de slaapkamer.
Als er op zoveel plaatsen ‘waarschijnlijk’ terpentine in grote hoeveelheden na de
werkelijke brand nog aanwezig zou zijn geweest, dan had elke onbevangen denker ook
geconcludeerd: dan heeft die ‘waarschijnlijke’ terpentine zijn ‘brandversnellende’
uitwerking (volledig) gemist en dan deugt die ‘waarschijnlijkheid in grote hoeveelheden’
toch meer waarschijnlijk in het geheel niet.
Dus waarom gingen die ‘relatief grote hoeveelheden’, achteraf eerst zogenaamd
‘aangetoond’, dan niet mee in de virtuele zogenaamd ‘blazende’ brand als beoogd
‘brandversnellende middel’ en voorwaardelijke modus operandi?
Voor alle zekerheid werden de succesvol aangestoken branden bij Reijman maar niet
bemonsterd; om de ‘nabootsingen’ niet acuut om zeep te helpen als ‘niet representatief’’.
2.1.6 Van molecuul hoeveelheid, in warmgestookte dampen uit een oven, naar
het gaschromatogram en terug naar de oorspronkelijk aanwezige stoffen in
hun oorspronkelijke aggregatietoestand.
De justitielaborant ging een heldere en toetsbare, maar vooral objectief niet suggestieve,
classificatie volgens internationale forensische normen uit de weg.
Het Hof accepteerde dit daarna kritiekloos op de onware weergave van de TR dat een
relatief grote hoeveelheid dampmoleculen dan daarmee ook voor het tapijt te Steensel en
maar meteen als te benoemen vloeistof in volume hoeveelheden, was ‘aangetoond’.
De laborant negeerde de FT normen voor wat betreft de wijze van monstername vooraf
aan een diagnose en schond deze daarmee in georganiseerd verband met de TR 23.
De ‘branddeskundigen’, onder ambtseed als opsporingsambtenaar, waarvan er één
uiteindelijk toegaf dat hij helemaal niet deskundig was, maakten van een relatief grote
hoeveelheid koolwaterstof dampmoleculen per monster, waarvoor al een vijfhonderdste
druppeltje of minuscuul klontertje de toereikende werkelijke hoeveelheid kan zijn, en
dat wisten zij, en waarvan de oorspronkelijk moleculaire samenstelling of
oorspronkelijke aggregatietoestand niet met zekerheid op vaste brandresten kan worden
vastgesteld, dan toch maar: ‘een relatief grote hoeveelheid terpentine in het tapijt
aangetoond.’
Uit geen enkel brandrest monster kan, middels Gas Chromatografie, een oorspronkelijk
aanwezige kubieke hoeveelheid vloeistof (volume) worden afgeleid.
Uiteraard wel de relatieve aanwezigheid (‘relatief grote hoeveelheid’) van de individuele
moleculen binnen de ‘relatieve hoeveelheid’ koolstofnummers. (C8 t/m C12 in dit geval.)
Dat is inherent aan het meetprincipe en wordt op het gaschromatogram uitgeschreven.
Voor monsters uit vaste brandresten is het fabuleren naar een complete vloeistof met de
koolstofnummers forensisch wetenschappelijk onverantwoorde hocus pocus.
Als die resten het rechtstreekse gevolg zijn van locale verbranding is een daarin
gevonden brandbare vloeistof per definitie later aangebracht. Tenminste binnen logica.
23 Dergelijke gezamenlijk georganiseerde acties waar het ontlastend bewijs betreft zijn vaker door mij
waargenomen. Men deinst ook niet terug voor bewijsvernietiging. Aangifte daarvan heeft geen gevolgen.
17