Het vergeten tijdspad

Later werd de ene fles expliciet niet meer aan terpentine gekoppeld door de TR maar
werd de ‘lichtgele fles’, die door een justitielaborant bij nader inzien en op verzoek en
met zijn zegen ‘kon’ worden gezien als: mogelijk een witte jerrycan, als zodanig vervolgd.
Reijman fantaseert er dan op los dat een lichtgeschroeide waargenomen vloerbedekking,
‘mogelijk verteerd door een vloeistof’ in werkelijkheid, in zijn op holgeslagen fantasie, uit
een of meer vloeistofbrandhaarden moet hebben bestaan.
Dan kan de recherche wel zeggen dat dat anders was, en hij bij zijn eigen testen het
tapijt, opzettelijk zeer kort, zelf aangestoken liet branden op precies die plaatsen, maar
zo ‘concludeert’ hij nu eenmaal op betaling door het OM.
Of zijn gesmolten fantasiejerrycan ook lichtgeel werd, vernemen we niet in zijn rapport.
Empirische feiten blijken bijzaak te zijn waar fictie als juridisch surrogaat wordt
ingekocht binnen deze abjecte vorm van forensisch normschuw uitgevoerd onderzoek.
Op vraag 2a over een separate brand op de overloop bij een gesloten slaapkamerdeur
ontdekt Reijman dat zijn brandstichtingnabootsingen een brandspoor onder de deur door
tot in de gang veroorzaakt in test 3. In test 6 kon een met terpentine bevochtigde plaats
in de gang ondanks diverse pogingen niet met een aansteker worden ontstoken.
Dan schakelt Reiman zijn fantasie ‘argumenten’ weer duizelingwekkend aan elkaar:
“Door de overdruksituatie tijdens de vlamoverslag werd dit vuur, dat zich schuin naast de
slaapkamerdeur bevond, onder de slaapkamerdeur geblazen waardoor het schuine
brandbeeld ontstond. Het brandbeeld in de vloerbedekking van de gang in Steensel kan
alleen zijn ontstaan indien, tijdens vlamoverslag, er zich reeds vuur heeft bevonden op
vloerniveau tussen het bed en de slaapkamerdeur.”
Dus de separate brandhaard op de gang werd heel even gefalsifieerd, maar daarvoor in
de plaats was er een nooit waargenomen ‘separate brandhaard’ tussen bed en deur, en
die brandschade, (een visueel/mentaal ongestoorde onderzoeker ziet achteraf nooit een
‘brandhaard’) mag niet vanaf het bed, op zeer korte afstand, zijn ontstaan (ventilatie).
Het vuur van de door Reijman met liters aangestoken test 3, ‘blaast’ met dat ‘vuur’ ander
‘vuur’ onder de deur door, veel gekker kan het toch niet meer worden, maar dan komt
het: “Het moet mogelijk worden geacht dat aanvankelijk terpentine is gesprenkeld en
ontstoken is in de gang: maar dat tijdens de zeer korte tijd volgende vlamoverslag, met
doorslag onder de deur naar de gang, dit vuur is uitgeblazen, waardoor de inbranding in
de vloerbedekking niet of nauwelijks kon optreden.”
Dus een ‘blazend vuur ’, in de gehele slaapkamer met het slachtoffer dan ‘verplicht’ nog
op het bed, tot in de garderobekamer, ‘blaast’ door ‘doorslag’ een ‘vuur’ in de gang, dat
‘mogelijk’ gesprenkeld was ingeleid, dan ‘tijdig’ weer uit. Dit om te ‘verklaren’ dat er op
die plaats onvoldoende tapijt was weggebrand en er geen ‘brandversnellend middel’ was
aangetoond in monster 4; dat daar was genomen. Zodoende was Reijman de politieinspecteur,
als tegendeskundige van de verdachte benoemd door de RC, ter wille.
Deze zag nu eenmaal in een vlek op de gangdeur een separate brandhaard om daarmee
brandstichting te verkopen. Van alles was betaald mogelijk; als het maar belastend was.
Doorgeslagen was zo te zien niet alleen het ‘blazende vuur’ in de nep nabootsingen; men
sloeg vooral ook door in krampachtig te verkopen verzinsels voor ‘bewijs’.
Het Hof begreep het als: ‘grondig en degelijk uitgevoerd onderzoek’.
Dan zwijgt elke onbevangen onderzoeker, in plaatsvervangende schaamte, stil.
De later gewraakte RC, mr. D.H ter Beek, zag het probleem ook: een onafhankelijke
‘brandhaard’ buiten de slaapkamer doet het beter voor ‘brandstichting’ dan niets.
Zij roept B. Postema achteraf nog maar eens op, als deskundige met een rapport, om een
zo desperaat gewenste ‘separate brandhaard’ op de gang. Met hulp van Reijman was
32