Het vergeten tijdspad

Hieruit blijkt nu achteraf een in essentie methodologisch onverantwoorde en zelfs
antiwetenschappelijke aanpak van ‘deskundige’ Reijman.
Zodoende kon hij feitelijk destijds nooit voor forensisch deskundige doorgaan en zijn zijn
conclusies forensisch wetenschappelijk materieel en formeel onbruikbaar.
Een nieuwe feitelijke omstandigheid voor het Hof.
2.2.2.3 De antwoorden op de door het Hof gestelde vragen
Op vraag 1, 1 e gedachtestreepje: geeft Reijman van TNO (nu DGMR) geen antwoord.
Op vraag 1, 2 e gedachtestreepje: Uit het proces-verbaal van 27 oktober 1997 blijkt dat
spoor 1 (de fles) achteraf niet meer kan worden toegeschreven aan terpentine; dat was
een eerdere ‘vergissing’ van de TR.
Dat kan volgens de verbalisanten nog wel mogelijk het geval zijn voor de jerrycan die zij
als lichtgeel restant op de vloerbedekking aantroffen; waarop de justitielaborant had
beweerd dat dit mogelijk van een witte jerrycan afkomstig kon zijn geweest.
Voor terpentine moest de jerrycan wel wit zijn anders klopte het niet met hun verkregen
kannen bij een leverancier; waarbij nooit een aankoop door de verdachte is vastgesteld.
Reijman beweert daarop, na het verkopen van een onmogelijk vlamoverslag te Steensel:
“Hieruit volgt dat de fles en jerrycan niet door een vlamoverslag, maar reeds daarvoor
door brand zijn aangetast. Aangezien alleen het bed niet voor deze thermische
omstandigheden kan zorgdragen kan de conclusie niet anders zijn dat de plaats waar de
fles en jerrycan zich hebben bevonden een primaire of een van de primaire
brandhaard(en) moet zijn.
Test 3 heeft aangetoond dat de jerrycan en fles zoals deze zijn aangetroffen in Steensel
leeg of nagenoeg leeg moeten zijn geweest op het moment van de aantasting door vuur
en/of hoge warmteflux. In deze test waarbij zowel een lege fles en jerrycan alsook een
deels gevulde fles en jerrycan werden geplaatst, laat een smeltgedrag zien waarbij de
deels gevulde fles en jerrycan na de brand nog een intacte bodem bezitten en waarin
terpentine nog onverbrand aanwezig is. Met name de lege jerrycan vertoont en beeld dat
overeenkomt met de aangetroffen situatie in Steensel.
Hieruit valt te concluderen dat de aangetroffen en door het Gerechtelijk Laboratorium
aangetoonde hoeveelheid terpentine voor de badkamerdeur reeds voor het ontsteken van
de brand is uitgestroomd. Deze conclusie sluit aan bij de eerdere vaststelling dat op het
moment dat de vlamoverslag plaats vond zich vuur bevond tussen het bed en beide
kamerdeuren.”
Op ondoorzichtige en duizelingwekkende wijze, bij hardnekkig volgen, mengt Reijman
hier ‘vaststellingen’ uit zijn opzettelijk aangestoken nabootsingen met liters uitgegoten
terpentine, met de oorspronkelijk waar te nemen situatie te Steensel; die echter nooit
door hem is onderzocht of in kaart is gebracht.
Met één brandtechnisch onnozele bewering, verklaart hij het bed ‘weg’, als duidelijke
oorzaak voor de omgevingsschade in situ, en ‘ziet’ daartoe als surrogaat ‘vuur’, dat in
Steensel nooit is vastgesteld, tussen bed en deuren.
Reijman wenst, na normschending, ook niet te worden geholpen door een zorgvuldige
empirische verankering, te verkrijgen op de sporen te Steensel, als methodologisch
voorwaardelijke grondslag (representativiteit) van zijn ‘nabootsingen’.
Als de terpentine boven de zelfontbrandingtemperatuur zou zijn gekomen, of zijn
aangestoken als de zogenaamd daar aanwezige ‘separate brandhaard’, dan was de
jerrycan er niet meer geweest. Hij bevestigt in essentie nog maar eens de leugen van de
TR over een ‘aangetoonde relatief grote hoeveelheid terpentine’ in de slaapkamer.
De bedden in de testen waren van ontstekingswerende samenstelling en bovendien
brandden deze nieuwe en materieel ongelijke bedden maximaal slechts tot de helft van
30