Het vergeten tijdspad

Voor elke branddeskundige is straling als warmteoverdracht middel kwantitatief de
grootste factor bij dergelijke branden; dat ‘mag’ dus zo niet zijn in werkelijkheid van de
medische branddeskundige. Merkwaardig.
Wel ‘moet’ de plaats van het oplopen van de verwonding nu dan toch in de slaapkamer
zijn geweest en (gelet op de vindplaats van het slachtoffer?) blijft de vraag naar waarom
zo laat werd gereageerd op de ernstige pijn prikkels onbeantwoord; schrijft hij.
De ernst van pijnprikkels is juist afhankelijk van het bewustzijnsniveau!
Het tijdstip waar vanaf dit een ‘te late’ reactie moet hebben opgeleverd en op/vanaf welke
plaats, is evenmin vastgesteld. Daaraan was geen behoefte kennelijk.
Die vraag ontstond door helderziende ingevingen bij de deskundigen en het Hof; en is
daarmee niet empirisch wetenschappelijk te beantwoorden; wel kritiekloos juridisch.
Van Hertum wijst eerst een bekende warmteoverdracht door straling, die symmetrische
tweedegraadsverbrandingen eenvoudig verklaart, ongemotiveerd (krampachtig) en
ondeskundig af, om dan te zeggen dat dan de verwondingen moeten zijn opgelopen bij het
niet “open”vuur van het bed en het slachtoffer reageerde daarop ‘te laat’; vindt hij.
Eerst dan is inderdaad de vraag door hem niet te beantwoorden waarom zij zo ‘laat’
naar de garderobekamer is gegaan waar zij toch al om 02:30 uur was, 8 minuten vooraf
aan het ‘sabotage’alarm (max.150º C aan het plafond) en daar gedurende 20 minuten
lang tikgeluiden voortbracht. Hij bouwt zijn eigen schijnprobleem eerst op!
Van Hertum c.s. raakten verward door evident kennistekort over
waardeoverdrachtmechanismen bij brand, binnen krampachtige gehandhaafde
onduidelijke plaatsbepalingen met een obscuur gelaten tijdspad; daarmee ook het Hof.
Als Suzanne Davies direct aan (open) vuur (vlampluimen, gloeiend textiel of kunststof)
was blootgesteld dan had zij locaal derde- of vierdegraad verbandingen moeten tonen;
tenminste binnen de objectieve ervaringsliteratuur.
Daar zij die niet heeft, zoals bij lijkschouwing is vastgesteld, niet eens
haarverschroeiing, is zij ook niet per se ‘laat’ van ‘vuur’ uit de slaapkamer gevlucht.
Waar haalt men ’laat’ dan toch in hemelsnaam vandaan? Hoe/waarmee rekent men?
En waarom mocht het langzaam verlaagde zuurstofaanbod, met het hoge
alcoholpromillage en de later vastgestelde ‘rookgasvergiftiging’, dan rechtstreeks geen
antwoord zijn voor verminderd bewustzijn?
“Daar komt nog bij, zo stelt het hof vast,dat alle deskundigen het er over eens zijn dat het
onbegrijpelijk is, gelet op de pijnprikkels die door de opgelopen zware brandwonden
moeten zijn veroorzaakt, dat het slachtoffer Davies niet, gelijk in dit scenario in de rede
zou hebben gelegen, eerder heeft getracht aan de brand die ontkomen.
Nu geen andere oorzaak voor dit gedrag van het slachtoffer na het ontstaan van de brand
aannemelijk is geworden, acht het hof het zeer waarschijnlijk dat er bij het slachtoffer, ten
tijde van het ontstaan van de brand, sprake is geweest van een toestand van
bewusteloosheid, in elk geval een sterk verlaagd bewustzijn.
Niets wijst erop dat het slachtoffer zichzelf in die toestand heeft gebracht; het aangetroffen
bloedalcohol promillage duidt op recreatief gebruik en sporen van ander bewustzijn
beïnvloedende middelen zijn niet aangetroffen.”
Het onvermijdelijke (langzaam ontstane) zuurstoftekort, de alcohol, de schrik, gevolgd
door de rookgasvergiftiging, gaven toch een zeer duidelijke en een empirisch
betrouwbaar vastgestelde, en daarmee ‘aannemelijk geworden andere oorzaak’ voor
de ‘gestoorde’ bewustzijnstoestand van het slachtoffer?
Waarom is dat dan niet aannemelijk genoeg voor het Hof?
Welke bewijsbare ‘andere oorzaak’, zonder dat daar enig bewijs voor is gevonden, rond of
in het slachtoffer of bij de verdachte, ‘zag’ het Hof dan wel? Of hoeft dat juridisch niet?
40