Het vergeten tijdspad

En dus ook niet waarom de lezer dat ‘moet’ denken. En:
“Tijdens de vlamoverslag en de daardoor ontstane drukverhoging wordt vuur vanuit de
slaapkamer via de kier onder de deur naar de gang en via de openstaande badkamerdeur
naar de badkamer geblazen.
Hierdoor zal het beeld ontstaan dat in Steensel in de gang en badkamer is aangetroffen.
Direct na de vlamoverslag zal het vuur, door zuurstofgebrek doven waarbij de
ruimtetemperaturen zullen dalen.”
Volgens de AG in het door de PG geblokkeerde requisitoir:
“In de slaapkamer en de badkamer werd er zeer veel rookontwikkeling geconstateerd; er
was tot op 1,5 meter rook, het zicht was hooguit een meter (v.d Ven p. 8 bij rc).
Er was nog een beetje vuur aan het voeteneinde van het bed; het was zéér heet in de
kamer.”
Empirisch is vastgesteld dat het om 03:52 uur ‘zéér heet’ is voor een goed beschermde
brandweerman (lokaal dan zo’n 60º C op ‘gebukt’ niveau ), maar volgens de fantast
Reijman moeten het daar al vanaf 02:38 uur dalende temperaturen zijn geweest na een
acuut dodelijk zuurstoftekort en acuut dodelijke hitte. Zo’n 900º C op het bed en meer
dan 800 º C op de vloer onder het bed en zo’n 300 º C in de garderobekamer zijn bereikt
bij de representatief geachte en voor bewijs gebruikte ‘nabootsingen’.
Het slachtoffer moet op het bed hebben gelegen al bij het ontstaan van die temperaturen,
dus tenminste zo’n 3 minuten lang, volgens Reijman en het Hof.
Dat is natuurwetenschappelijk gezien een onmogelijke absurditeit als weergave van een
brand met dergelijk (slachtoffer)sporen; maar juridisch vormde dit onbetwijfeld ‘bewijs’.
De brand was gedoofd en koelde dan af vanaf 02:38 uur, fantaseerde Reijman verder,
maar de brandweerman zag vuur aan het voeteneind rond 03:52 uur en vond het zéér
heet; ruim een uur later.
Met ‘direct na de vlamoverslag’ moet Reijman zich uiteraard houden aan de tijdstippen
waarbij die zogenaamde ‘vlamoverslag’, bij slechts twee van zijn testen en uitsluitend
volgens hem en niet volgens de internationale literatuur, plaatsvond.
Hij rekende terug van de thermische beschadiging van de bewegingsmelder
(sabotagemelding); welke beschadiging op zich onvergelijkbaar zwaarder waren na
verloop van tijd in zijn twee ‘testen’ dan die in Steensel.
Dat was dan nog geen 3 minuten na de nagebootste ontsteking en de verschijnselen
vielen samen met de sabotagemelding in de testen; dus ‘moet’ de brand in Steensel,
volgens de commerciële nabootsing van Reijman en zijn virtuele feiten, ook zijn
aangestoken om 02:35 uur. Met direct daarop dus het vuurdovende zuurstoftekort en
het intreden van afkoeling na 02:38 uur. Het zuurstoftekort in de tussentijd, tenminste
buiten het fantastische TNO testcircus en binnen de gedisciplineerde literatuur, sluit
ook op zich al elk menselijk overleven in de slaapkamer, badkamer en de in open
verbinding staande garderobe kamer, op objectieve gronden uit.
De relatief lichte, en oppervlakkige egaal verspreide verwondingen, en de betrekkelijk
lichte brandsporen in de slaapkamer. buiten die van het bed en die directe omgeving,
sluiten dat ieder op zich brandtechnisch ook al uit. Die vaststellingen werden wel
gevraagd door de PG en het Hof; maar niet gepresenteerd/gevraagd voor toetsing.
Daarop fantaseert Reijman vrijelijk verder: dat de vlamoverslag met overdruk de
sporen in de gang verklaart, dus heeft er volgens hem iets dergelijks ook
plaatsgevonden, en komt hij ongeremd door empirische feiten al fabulerend tot:
“Door de overdruksituatie tijdens de vlamoverslag werd dit vuur, dat zich naast de
slaapkamerdeur bevond, onder de slaapkamerdeur geblazen waardoor het schuine
brandbeeld ontstond.(…)Het moet mogelijk worden geacht dat aanvankelijk terpentine
gesprenkeld en ontstoken is in de gang maar dat tijdens de op zeer korte tijd volgende
vlamoverslag, met doorslag onder de deur naar de gang, dit vuur is uitgeblazen,
waardoor de inbranding van de vloerbedekking niet of nauwelijks kon optreden.”
45