Het vergeten tijdspad

En dan tovert een commerciële, mee-infiltrerende niet benoemd/beëdigde persoon
meteen een schijndilemma uit de verkoperhoed; die het als denkfout binnen de
rechtshandhaving verder ‘goed’ doet.
De onwettig opererende commerciële opsporingsinfiltrant L. Twilt, doet namelijk per
brief van 6 mei 1998 een: “onderzoeksvoorstel Sweeney” (Sic!).
Hij speelt maar meteen op de man; dat is dan maar vast duidelijk en het verkoopt goed.
Dat bevalt ook de RC, mr. D.H ter Beek, die hem prompt daarop contracteert op:
“Het doel van het onderzoek is om na te gaan of het aangetroffen brandbeeld past binnen
een tweetal scenario’s, te weten:
1. roken in bed door het slachtoffer;
2. brandstichting met een brandversnellend middel.
Het zal een reconstructie op ware schaal worden; de slaapkamer zal worden nagebouwd.
Aandacht wordt besteed aan de (plaatsen van) luchttoevoer. Tijdens de nagebootste
branden zullen temperaturen en warmtestraling worden gemeten en vergeleken bij de in
Steensel aangetroffen brand indicatoren. Ook zal een tijdslijn van de brand worden
gereconstrueerd in verband met de sabotagemelding van de alarmsensor.”
Commercieel opsporingsinfiltrant Twilt belast Reijman meteen met het oordeel over de
schuld of onschuld van Sweeney en zit daarmee al stoelen hoger dan het Hof (of de HR).
Eigenrichting en leugendetector in één hand. Wel zo makkelijk zonder (mensen)rechten.
Voor dat gemak beperkt hij de mogelijkheden van de oorzaak maar meteen tot twee; zo
ontstaat het schijndilemma als kardinale denkfout en blunder in de rechtshandhaving.
Een vergelijking met de ‘brandindicatoren’ (alarmsensor) te Steensel, en voor een
toegezegde tijdslijn, in verband met ‘ijking’ van de nabootsingen, heeft nooit
plaatsgevonden. De commerciële onwettige infiltrant en zijn ingekochte ‘deskundige’
waren dan brandtechnisch als gepretendeerde deskundigen acuut door de mand
gevallen. Het OM betaalt en controleert en heeft aan zoiets materieel ontlastend, en
proceseconomisch efficiënt, als een confrontatie van gefantaseerde condities met een
empirische verankerde beschrijving van de werkelijke gebeurtenissen, geen behoefte.
Evenmin daarop het Hof; die toch de vraag, ook daar juist over (2c.), onderschreef.
Het begin van een direct al vruchtbare samenwerking in onwettige opsporing;
de goedbetaalde vruchten van de vergiftigde boom, zeg maar.
Het Hof noemt zoiets dan later onbegrijpelijk: ‘grondig en degelijk uitgevoerd onderzoek’.
Een ‘instant’ veroordeling, noodzakelijk en logisch dwingend verbonden met de
karaktermoord op de verdachte als leugenaar, dat alles gegarandeerd ‘succesvol’
aangeleverd krijgen op kosten van het OM, is voor de rechterlijke macht wel uiterst
comfortabel. Al verzaakt men daarmee wel de monopolistisch en onafhankelijk uit te
voeren onderzoeks- en oordeelstaak en schendt (grond)wetten en (mensen)rechten.
Conclusie 7
Het rechterlijk schuldoordeel werd geheel uitbesteed aan TNO, naast het inzetten van de
commercieel uitgevente impliciete ‘leugendetector’ daarbinnen.
Materieel was er in het geheel geen bewijs voor brandstichting noch voor een afwezig alibi
van verdachte. Alles hing af van het inkopen van te fabriceren bewijs en het opzettelijk
nalaten van toetsing op de empirische feiten daaraan vooraf te Steensel vastgesteld.
Daarin wordt, ongevraagd door het Hof (in eerdere samenstelling) direct de vraag naar de
oorzaak van de brand als misdrijf, commercieel wetschendend op eigenrichting ter hand
genomen.
De opsporing met betrekking tot het gehele gekwalificeerde misdrijf werd particulier in
opdracht en betaling door het OM uitbesteed in de zaak Sweeney; ofschoon de Grondwet
en de Wet Sv en het EVRM dat verbiedt.
BW 3; 14,15 ontzegt Reijman (TNO) elke ‘civiele’ bevoegdheid die in strijd is met het
publiekrecht. Voor het Hof, die om deze wet- en (mensen)rechtenschendende trucs van het
25