Rondleiden in de praktijk deel 2 def - Toerisme Vlaanderen

Ze hebben de volgende twee uur niets anders om handen.
Ze willen meer (of andere dingen) dan wat in een brochure te lezen valt.
Ze verwachten een surplus van de gids en ze zijn bereid hiervoor te betalen.
…
En zo zijn er meer elementen die zelfs een zeer heterogene groep met elkaar gemeen heeft. Ieder van
die elementen kan een gids als ‘aanknopingspunt’ nemen.
Daarenboven is er die ene gemene deler die alle mensen met elkaar delen: nieuwsgierigheid. De
nieuwsgierigheid van een puberdochter is weliswaar op meerdere punten anders gericht dan die van
een studente kunstgeschiedenis. Maar het gaat hier niet om het object van de nieuwsgierigheid, het
gaat om het openstaan voor wat redelijk onverwacht is, afwijkend of ongewoon, pakkend of
diepmenselijk, verborgen of buitensporig.
Die nieuwsgierigheid kan een gids van bij het begin van de rondleiding uitlokken en aanwakkeren
door een slimme inleiding die de nieuwsgierigheid prikkelt en een verwachting wekt.
Vier cruciale vragen
Bij iedere rondleiding zal een gids zich toch vooraf vier schijnbaar simpele vragen moeten stellen over
de groepsleden.
Wat weten ze al (voorkennis)?
Wat moeten ze weten (sturing)?
Wat willen ze weten (informatieve behoefte)?
Hoe is hun houding, hun ingesteldheid?
In de klassieke communicatietheorie noemen we dit ‘ de communicatieve predisposities’.
Vooral rond de tweede dispositie, de ‘stuurbaarheid’, gaat men in de communicatie meer en meer
vragen stellen. Kunnen we zomaar beslissen wat we in de hoofden (en de harten) willen krijgen? Het
is duidelijk dat de zogenaamde ontvanger niet zomaar ontvangt maar zijn eigen boodschap maakt. Hij
is co-auteur en hij vertrekt vanuit zijn eigen referentiekader (zie deel I: transactionele communicatie).
7