Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ze vlak, want elke clan heeft haar eigen voorouders, waarmee de
leden zich door tussenkomst van hun hoofd verbonden voelen.
Vandaar zullen ze zo mogelijk gemeenschappelijk aan de begrafenisriten
deelnemen. Het manisme, de vooroudercultus, is
de grondslag van de clan-eenheid en daardoor van het maatschappelijk
leven. In zijn artikel over 'L'aspect social du manisme
bantou' 82a komt Herm. Hochegger tot de volgende conclusie:
'Vanaf zijn kindsheid plant men in elk lid van de clan de traditionele
geloofsovertuiging en het begrip voor zijn collectieve en
individuele bestemming. Door deel te nemen aan de familieplechtigheden
voor de gestorvenen en aan de jaarlijkse publieke
feesten ter ere van de grote voorouders van de clan leert de
jeugd het belang en de omvang van de verwantschap die de
grenzen van de zichtbare gemeenschap overschrijdt. Vandaar
ontstaat bovendien het begrip voor eenheid en solidariteit en
als de jongens op de leeftijd van de puberteit hun initiatie-riten
hebben meegemaakt, hebben ze reeds onbewust de grondslag
van de hiërarchische structuur van de clan in zich opgenomen.
Daarin vinden ze hun plaats, ieder volgens de rangorde van zijn
leeftijd. Ze weten dat deze hiërarchie een piramide vormt,
waarvan de top uitloopt in de onzichtbare wereld van de voorouders.
Alleen door de plaats in te nemen die iedereen hierin
toekomt, zal men in het leven slagen. Men ondervindt de gunstige
invloed van de voorouders slechts door het traditionele
gewoonterecht te onderhouden. Men kan zich het leven slechts
voorstellen in de schoot van de gemeenschap, waarin de mens
geboren, opgegroeid en krachtig is geworden en waarin hij
ook alleen zich kan voortplanten. Die geen plaats vindt in deze
gemeenschap (van de clan: P. Greg.), kan niet verder leven.
Men is immers vast overtuigd van een leven na de dood. Vanuit
dit gezichtspunt, waarop geen uitzonderingen zijn, kan het leven
na de dood ook alleen zich realiseren door voortdurende
deelname aan de gemeenschap van de levenden. Daaruit ontspruit
de gedachte en het hevig verlangen om zich zo diep mogelijk
in deze gemeenschap van de levenden te wortelen door
een talrijke nakomelingschap die de naam (d.i. een deel van zijn
wezen) zal dragen van degene die hen heeft voortgebracht. De
consequenties die hieruit voortvloeien voor de sociale verhoudingen,
zijn belangrijk en het lijkt ons dat de voorouderverering
ten grondslag ligt aan het begrijpen van de maatschappelijke
functies van deze volken.' Zonder clan-begrip is geen voor-
62