Untitled - Stichting Papua Erfgoed

op de voorgrond. 13 De familiegroepering heeft enerzijds geen
medezeggingsschap in het huwelijk, maar geeft anderzijds ook
weinig morele en economische steun. Ook de kinderen worden
reeds vroeg in economisch opzicht van de ouders onafhankelijk,
wat bijv. in het betalen van kostgeld aan de ouders tot uitdrukking
wordt gebracht. Voor zieken en ouden van dagen is in het
gezin gewoonlijk geen plaats meer; ze worden door de sociale
voorzieningen van de staat onderhouden en zo mogelijk in ziekenhuizen
en bejaardentehuizen ondergebracht. Daardoor verliest
men gemakkelijk het verband met de traditie: elk jong paar
bepaalt zelf zijn levensvormen en later ook naar eigen inzicht en
niet volgens de overlevering het gedragspatroon in religieus,
zedelijk en economisch opzicht van hun kinderen. De gemeenschap
zal de stabiliteit van het huwelijk wel sanctioneren, maar
de liefde is toch de primaire binding en het voornaamste motief.
Men heeft wel eens de opmerking gemaakt: bij het conjugale
type trouwen de mensen elkaar, omdat ze elkaar liefhebben; bij
het consanguinische type hebben ze elkaar lief, omdat ze getrouwd
zijn! De persoonlijke belangstelling van de twee huwelijkspartners
is bij het conjugale type sterk gericht op de seksuele
beleving, sterker dan op de voortplanting. Jaques Binet 14
schrijft: 'In de psychologie van de Westerse mens evenals in zijn
vastgelegde omgangsvormen en zijn literatuur is de voortplanting
noch het enige noch het voornaamste doel van het huwelijk'.
Hoezeer in het Westen bij de toenadering van de sexen de seksuele
drang op de voorgrond staat, wordt hier in de gewoonten
van een verkering publiek voldoende gemanifesteerd (de vrijpartijtjes!)
en wie hieromtrent nog enige twijfel koestert, kan
zich laten overtuigen door de reclame-biljetten van de bioscopen.
Bij het consanguinische type wordt in dit opzicht een veel
grotere reserve in acht genomen.
Men kan moeilijk beweren dat het conjugale type op zichzelf
natuur wettelijk of zelfs christelijk is. De tekst van Gen. 2:14,
die door Christus in Mt. 19:5 wordt geciteerd en soms als bewijs
voor het conjugale karakter van het christelijk huwelijk
wordt aangehaald, is, dunkt mij, niet normatief, maar alleen
een vaststelling van de feiten: God heeft de mens als man en
vrouw geschapen en daarom verlaat de man zijn ouders en
sluit hij zich aan bij zijn vrouw; hij bouwt hiervoor zijn eigen
hut of betrekt zijn eigen tent en ze worden beiden één lichaam.
Als het conjugale type niet wezenlijk met de natuurwet en de
139