Untitled - Stichting Papua Erfgoed

E. ACCULTURATIE DOOR OVERHEID, MISSIE EN ZENDING
Voor een verschijnsel dat de indruk wekte alsof de vrouw voor
een koopprijs werd verkocht, konden deze Westerse instanties,
die vanuit christelijke beginselen werkten, aanvankelijk - en
soms nu nog - weinig waardering vinden. Een missionaris van
Kameroen gaf enkele jaren geleden omtrent de bruidsprijs als
zijn mening te kennen: 'supprimer purement et simplement
cette institution!' en als rechtvaardiging voegde hij eraan toe:
'il s'agit de la suppression de 1'esclavage, ni plus ni moins, et
tout Ie reste nous semble du verbage!' Deze laatste woorden zijn
wel gericht tot de etnologen! Want bij hun studie van de niet-
Westerse sociologie hebben zij op vele voordelen gewezen die
aan de betaling van een bruidsprijs zijn verbonden,| o.a. dat
een huwelijk gewoonterechtelijk geconsolideerd en gelegitimeerd
wordt; zou men geen bruidsprijs moeten betalen, dan
zal men ook gemakkelijk een huwelijksverbintenis wederom opgeven,
zich van zijn vrouw scheiden en een andere trouwen.
De Engelse etnoloog Br. Malinowski 90 heeft eens geschreven:
'Hadden de missionarissen begrepen dat het overhandigen van
een bruidsprijs geen economische transactie betekent en niet als
functie heeft om de vrouw als een stuk vee aan de man uit te leveren,
dan zouden ze zeker niet de zware fout hebben begaan om
deze te verbieden, want daardoor hebben ze een ongunstige invloed
uitgeoefend op het huwelijk en de familie van de ingeboren
bevolking.'
Van de andere kant heeft een te hoge bruidsprijs ongetwijfeld
immorele gevolgen: de jongeman kan pas laat zich een bruid
verwerven en hierdoor komen de meisjes te laat aan de man.
Volgens J. F. Holleman 91 worden in de stedelijke gebieden van
Zuid-Afrika ca. 40-60% van de kinderen buiten formeel-erkend
huwelijksverband geboren. De jonge man moet voor de bruidsprijs
80-150 pond opbrengen; bij zijn kleine loon moet hij
hiervoor te lang sparen. Toen vroeger de bruidsprijs in vee bestond,
kwam zijn familie hiervoor op. Nu de bruidsprijs in geld
bestaat en hij zelf als arbeider gaat verdienen, moet hij zelf het
bedrag sparen. Zo liepen er vroeger onder het Nederlands bestuur
in Indonesië op het eiland Nias (ten westen van Sumatra)
vanwege de te hoge bruidsprijs nog vele ongehuwde vrouwen
van boven de 30 jaar in de kampongs rond, hetgeen tot algemene
verleiding strekte. De Nederlandse regering heeft toen in 1911
181