Pdf versie - Rhegie

ligt het accent op de rechterhand. Wanneer
rekening gehouden wordt met de
registratievoorschriften, wordt de linkerhand
geregistreerd met de Clairon, die een 4’toonhoogte
heeft (code: register 3) en zal de
rechterhand gaan begeleiden met de
Clarinette, die een 16’-toonhoogte heeft
(code: register 3). Nu klinkt de melodie in de
bas als uitkomende stem. Indien de stem niet
voldoende naar voren komt, kan de Forte
voor links bijgetrokken worden; dit verschilt
per harmonium).
Rechts een 2 ofwel de Clarinette (16’),
links een 3 ofwel de Clairon (4’)
De melodie in de bas!
Wanneer muziek voor kunstharmonium
gespeeld wordt, is een dergelijke partituur
ook aan de kenmerkende registercoderingen
te herkennen.
Neem het hier genoemde werk van Karg-
Elert in de stijl van MacDowell. Merk op,
dat hij hier de Metaphone iets meer
omschrijft dan alleen de code M.
Onduidelijk is het in ieder geval niet.
Vierkante hokjes als registercodes en
omschrijvingen verraden dit is muziek voor
kunstharmonium
55
c: registers toepassen, die niet tot de
standaarddispositie behoren
Wanneer een harmonium een kleinere
dispositie heeft, dan een standaarddispositie,
ontkomt men niet aan compromissen.
Bevat een harmonium meer registers dan het
klassieke vierspel, zullen die meerder
registers niet vermeld zijn in de partituren
van harmoniumwerken. Wanneer men zich
dan strikt aan de aangegeven
registratievoorschriften houdt, zullen die
extra registers dus nooit gebruikt worden.
Ook de specifieke mogelijkheden van het
Kunstharmonium zullen niet toegepast
worden, wanneer men de aanwijzingen te
stoïcijns volgt. Dit is echter nooit de
bedoeling. Het volgen van de
registratievoorschriften is geen wet van
Meden en Perzen. Registreren is in de kern
een basiselement van de kunst van
interpreteren en dient smaakvol en met
fantasie te geschieden.
Tweeklaviers drukwindharmonium van Trayser
van Dick Sanderman
Vroege solowerken
Al in de vroege 19 e eeuw werden werken
geschreven voor enkele voorlopers van het
harmonium: de physharmonika in Duitsland
en Oostenrijk en de seraphin in Engeland.
Beide instrumenten waren gedurende het
grootste deel van de 19 e eeuw populair, maar
van de muziek die men erop speelde, is
weinig bewaard gebleven. Datgene wat
bewaard is gebleven, is vanuit oogpunt van
authenciteit nauwelijks uitvoerbaar. Waar
haalt men een physharmonika of een