Voederbomen: een verrijking voor het rantsoen? - Praktijknetwerk ...

Figuur 4.1 De invloed van CT op de vertering bij herkauwers
4.2.5 Effect van tannine op rantsoen
Hoge concentratie van CT in Lotus pedunculatus (70 - 106 g/kg ds) verlaagt de afbraak van
fermenteerbare koolhydraten, maar zorgde voor een toename van de vertering van in de lebmaag
(Barry et al., 1986; Barry et al., 1999). Ook bij lagere concentratie CT (10 en 23 g/kg ds) was de
afbraak van organische stof in de pens lager, dan zonder CT (Norton & Perez-Maldonado, 1996).
Bij een hoge tannineconcentratie weegt het voordeel van efficiëntere microbiële synthese niet op
tegen de lagere vertering en opname van voedingstoffen in de darmen (Makkar, 2003).
Daarentegen zorgt een medium concentratie van CT(30 g/kg ds) voor een betere eiwitvertering
en verhoogt de productie van grazende herkauwers (Makkar, 2003). Bij gras dat slechts 1 a 2
gram CT bevat per kilo drogestof, heeft het tannine gehalte geen invloed op de vertering. Men
denkt dat een minimum van 5 gram tannine per kilo drogestof nodig is (Barry et al., 1999). Bij
een rantsoen met een laag ruw eiwitgehalte en hoog vezelgehalte is het effect van CT in het
rantsoen negatief, omdat dan weinig eiwitsynthese plaats vindt. Voordeel op het rantsoen wordt
vooral gehaald op efficiëntere eiwitsynthese en bescherming van voereiwitten in de pens. Het
rantsoen moet dus wel voldoende eiwitten bevatten, zodat het positief effect van CT op de
vertering bereikt kan worden. De organische stof vertering bleek weinig te verschillen tussen
rantsoenen met Calliandra, Desmodium en gras (Norton & Perez-Maldonado, 1996). Dit komt
overeen met het feit dat CT de vertering zowel positief als negatief kan beïnvloeden.
4.2.6 Tannine en de nutritionele waarde van houtachtige planten
De structuur, chemische aard, grootte, afkomst, concentratie van de CT bepaalt de invloed die
CT heeft op de vertering (Waghorn, 2008; Didier, 2009). De chemische eigenschappen van CT
verschilt tussen plantensoorten (Mangan, 1988). De structuur van CT bepaalt de
bindingscapaciteit van CT met voedingsbestanddelen (Waghorn, 2008), en die verschilt tussen
28