Christo & Jeanne-Claude : Inpakkunst - labo-illustrato.be Website

schaal, door scheidingen of grenzen aan te
brengen tussen steden en landschappen. De
benadering in zijn werk verandert dus van
het ‘verhullen en inpakken’ naar het ‘begrenzen’
van objecten.
Ik vond het erg belangrijk om te gaan zoeken
naar welke invloeden en kunstenaars uit
deze periode nu werkelijk een grote impact
hebben gehad op Christo’s werk, en hoe hij
met zijn werk langzaam een plaats heeft
veroverd binnen de groep van de Nouveaux
Réalistes. Christo heeft zich pas erg laat
bij de groepering aangesloten, maar wist
toch uit te groeien tot de meest controversiële
artiest van de hele beweging.
Ik vind het ook fout om hem te bestempelen
als een conceptuele kunstenaar, het
werk van Christo en Jeanne-Claude is veel
grootser dan dat, en overspant verschillende
domeinen van de kunst: Land-Art,
Urban-Art, installatiekunst, architectuur...
Toch vind ik dat alle projecten een stempel
meedragen die zijn oorsprong kent in
ideeëngoed van het Nouvéau Réalisme.
Misschien ligt het verhaal ietsjes anders,
en heeft de jonge Christo, al dan niet gedreven
door zijn vrouw Jeanne-Claude,
‘het gat in de markt’ binnen de groep
weten te vullen met een kunstvorm die een
soort samenraapsel is geworden van de
verschillende ideeën en opvattingen binnen
het Nouvéau Réalisme, een soort mix van
alle goede kantjes en visies van de anderen,
vergaart door jarenlange studies en het bezoeken
van tentoonstellingen, bestuderen
van werken, tendensen enz. Wanneer we
dit weerspiegelen op de historische achtergrond
van Christo en Jeanne vinden we
daar een perfecte verklaring voor: beiden
zaten volledig aan de grond, en Jeanne was
het gewend haar ‘grillen’ te verwezenlijken,
ze was immers de dochter van een van
de belangrijkste figuren uit het naoorlogse
Frankrijk, en ze had zichzelf aangeleerd
dit zodanig uit te spelen dat ze steeds eigen
profijt wist te behalen. Ook Christo had
veel ellende gekend: de winstgevende fabriek
van zijn vader werd genationaliseerd
en het gezin herviel van luxe naar armoede,
waarna een lange periode van onderdrukking
en communisme begon. Misschien was
de grote drijfveer achter de eerste werken
wel het heroveren van een plaats van aanzien
en respect, zij het niet meer binnen het
establishment, maar in de kunstwereld. Ik
beweer niet dat hun kunstwerken daarom
niet knap en overweldigend zijn, maar het
zou wel perfect mogelijk kunnen zijn dat
deze na verloop van tijd niet meer zijn
ontstaan vanuit artistieke beweegredenen,
maar om pure opportuniteit. Christo beweerde
zelf immers dat hij aanvankelijk
totaal niet achter het ideeëngoed van de
groep stond, en er dus ook geen deel van
wilde uitmaken. Ik citeer hierover een
passsage uit een dagboek:
‘I never asked to join the group, for I cared
little about its ideology, and even less about
the fierce behind-the-scenes politics that
seemed to go hand in hand with inclusion.
In retrospect, the exclusion seems to be a
blessing in disguise. Nonetheless, I feel the
pain of a marvelous opportunity lost.”*
(*Chernow B., Christo and Jeanne-Claude:An
Authorized Biography, 2000, pg. 92)
Ondanks hun nauwe vriendschap bleef
Christo nog lange tijd uitgesloten van alle
tentoonstellingen van de groep, ook al werd
zijn kunst tot deze van de groep gerekend.
Voor Restany was de reden simpel: het
werk van Christo kende een nog te grote
interventie tussen kunstenaar en object.
Toch keerde het tij, Christo’s eigen succes
groeide langzaam maar zeker, zijn solotentoonstelling
in Cologne en zijn installatie
‘The wall’ hadden hem enige reputatie
bezorgd. Veel internationale interesse ontstond
en Christo was inmiddels bevriend
met vele belangrijke spilfiguren binnen de
beweging én de Franse én de Amerikaanse
kunstscène. In 1963 vraagt Restany dan
eindelijk aan Christo om deel te nemen
aan een groepstentoonstelling in München.
Toch verwerpt Christo later van tijd tot
tijd zijn participatie, door te melden dat
zijn handtekening tekening nooit onder het mani-
fest is verschenen. Hij heeft zichzelf nooit
een deel van deze groep gevoeld, en is enkel
toegetreden omdat dit hem een kans bood
aan belangrijke tentoonstellingen en exhibities
deel te nemen:
21