Christo & Jeanne-Claude : Inpakkunst - labo-illustrato.be Website

Zo belandde hij in Venetië en in Düsseldorf,
waar hij een Fluxus-event bijwoonde.
Gedurende zijn tentoonstelling in de galerie
van Schelma ontmoet hij Wilp, een
fotograaf die ook zeer nauwe banden had
met Klein. Deze spoort hem aan een naakte
vrouw te verpakken. Het hele werk diende
te worden beschouwd als een sculptuur,
en niet als een performance, ook al bleef
het maar enkele uren bestaan. De invloed
van Kleins ‘Antropometriën’ is opmerkelijk
groot. Terug in Parijs werkt hij als
een bezetene aan de nieuwste uitgave van
KWY, een kunstgroepering waar hij lid
van is. Hierna vertrekt het koppel onmiddellijk
weer naar Londen en Milaan, waar
Wilp een filmopname maakt van ‘Wrapping
Nude’. Vele reizen blijven volgen, en
behalve objecten begint Christo ook schilderijen,
standbeelden, magazines en organisch
materiaal te verpakken. Het is in
deze periode dat zijn werken vlot beginnen
te verkopen. Na een jaar hebben ze genoeg
werk verkocht om de overtocht naar het
lonkende New York te betalen.
6.3 Vitrines en Winkelgevels
Vlak voor hun verhuis naar Amerika begon
Christo’s werk zeer radicale wendingen
aan te nemen. Deze nieuwe pogingen
leidden tot een reeks tekeningen en lage
reliëfconstructies, studies voor levensgrote
projecten die hij de titel ‘Store Fronts’ gaf.
Hun oorsprong is volgens mij al voelbaar in
zijn ‘Showcases’ uit 1963, een reeks vitrines
met een nietszeggende of verborgen uitstraling.
Vaak betrof het gewoon vierkante
kistjes, medicijnenkastjes, of andere voorwerpen
met een glazen wand, met bruin
inpakpapier of plastiek bevestigd langs
de binnenzijde van het glas. Soms plaatste
Christo in deze werken ook een neonlamp,
zodat de toeschouwer zijn aandacht op de
inhoud ervan zou gaan vestigen. Net zoals
bij zijn pakjes de normale visuele toegankelijkheid
tot de inhoud ervan verhinderd
werd, zijn ook zijn niet-functionele vitrines,
verlichte winkelinterieurs en etalagegeveltjes
gemaakt om de toeschouwer te
prikkelen door de normale toegang er
toe te ‘barricaderen’. In principe waren
zijn pakjes en winkelvitrines niet minder
dan een extreem ‘visueel statement’, net als
‘The Void’ van Klein en ‘The Fullness’ van
Armand.
Naar de reden voor Christo’s fascinatie
voor winkeletalages is weinig geweten, aangezien
de kunstenaar het prefereerde zeer
vaag en geheimzinnig te doen over het doel
van zijn kunst. Hij genoot er als het ware
van de mensen te laten speculeren. Wat hij
wel heeft verklaard over zijn belangstelling
voor ‘the glass and facade structure’ is zijn
voorliefde voor de mogelijkheid ervan:
‘To block the view of the interior space’.
Ik vind de ‘Store Fronts’ de meest interessante
werken van Christo, omdat ze zozeer
verschillen van zijn ‘Wrapped Objects’ en
zijn pakjes. De reden daarvoor is denk ik
dat hetgene dat hij nu verbergt of van het
zicht ontneemt gewoon niets is, leegte. Achter
de plastiek of de papieren in de etalages
zit eenvoudigweg niets dan lucht, terwijl
zijn pakketjes altijd iets bevatten dat door
het omhulsel gedeeltelijk of geheel aan het
zicht werd onttrokken. Ik denk dat Christo
op dit moment het dichtst stond bij wat hij
met zijn kunst wilde bereiken: het begrenzen
van de werkelijkheid, om deze zo te bevrijden
van zichzelf.
Christo: ‘In each case, the act of concealment
or a hint of unspecified contents
could evoke mystery, suspense, peelings of
alienation, separation, emptiness, or territorial
consiousness.’*
(*Chernow B., Christo and Jeanne-Claude:An
Authorized Biography, 2000, pg. 131)
De kunstenaar zal later naar de ‘Showcases’
verwijzen als ‘pedestal-pieces’, waaruit
blijkt dat hij ze niet echt bevredigend
vindt, ze zijn voor hem te klein, en slechts
een schim, een verwijzing, naar wat hij echt
wilde bereiken: de Store Fronts. Daarom
begint hij in 1963 aan de plannen om deze
‘replica’s’ te verwezenlijken, maar dan op
een architecturale, ‘levensechte’ schaal,
opdat dit hem zou toelaten om er andere,
functionele ‘omgevingselementen’ bij te
betrekken.
29